از ابتدای ورود به ایران وسیله سودجویی و بی‌دردسر به پول رسیدن یک مشت دلالهای بیگانه و غیرمسلمان وارداتی و مهاجر از کشورهای دیگر و سپس عده‌ای از توانگران و زمین‌داران مرفه ایرانی که پول زیادی داشتند، شد. بخصوص در جریان جنگ جهانی دوم و مشکلات کمبود تولید خودرو در دنیا و نرسیدن لاستیک و قطعات، عده‌ای از افراد گمنام و دلال و بیکاره و مشکوک را در پرتوی قاچاق قطعات و دست به دست کردن خودروها به نان و نواهای زیادی رسانده است. مثلاً یک نجار ساده که راننده خودروی شرکت انگلیسی U.K.C.C شده، در پایان جنگ از بلندکردن لاستیک‌هایی که برای خودروهای باربری متفقین در اختیار او قرار می‌گرفته و فروش آن در بازار سیاه، میلیونر و سپس میلیاردر شده است. این صنعت مفید سالها در اختیار افراد مجهول الهویه چون مشعل و کتانه و الیاهور خرقیل و سایر اتباع کشورهای بیگانه بوده که بعدها ثروتمندانی چون پسران خانم فخرالدوله و شرکت کازاد مای سرلشکر زاهدی به آنها پیوسته‌اند و به نظر من نجیب‌ترین دست اندرکاران خودرو برادران اخوان که خودروی جیپ را در ایران مونتاژ می‌کردند و نیز برادران مشهدی خیامی (احمد و محمود) بودند که ابتدا خودروهای خریداری توانگران مشهد را در تهران تحویل گرفته، در مشهد و بیرجند و تربت حیدریه و بجنورد تحویل می‌دادند و سپس یک کارواش در مشهد باز کردند و سرانجام با کمک دولت وقت، شرکت ایران ناسیونال را تشکیل داده، به مونتاژ خودرو پرداختند و پیکان را به صورت خودروی عمومی عرضه کردند که اقدام بدی نبود.
جای تأسف است، در حالی که دو شرکت بزرگ دولتی آن هم با تصدی مدیرانی که نماز و عبادت و روزه‌شان قطع و تعطیل نمی‌شود و از ظاهرشان تقدس و زهد و تقوا می‌بارد، این روزها متوسل به شگردها و ترفندهای امثال مشعل و کتانه تاجران اسراییلی شده‌اند که خودروهای وارداتی از آمریکا را که حداکثر 8 هزار تومان قیمت داشت در بازار، دست به دست کرده، به بیست و بیست و پنج و سی هزار تومان به خریدار می‌رساندند و پولش را به اسراییل می‌فرستادند.
برخی می‌گویند، مردم ایران حافظه تاریخی ندارند. بنده می‌خواهم عرض کنم حافظه اقتصادی هم ندارند. در مقاله قدس در روز 29 بهمن آورده شده بود یک نفر صد خودرو می‌خرد و آن را به 10 واسطه دیگر می‌فروشد و آن 10 واسطه آن خودروها را به قیمت موردنظر خود می‌فروشند. و علت این است که ارتباطاتی با بعضی‌ها دارند و به محض بازشدن سایت خودروسازان، کلاهبرداری و احتکار آغاز می‌شود. من نمی‌فهمم در این میان دولت چکاره است. در خبر آمده بود، بعضی از انبارها به پارکینگ‌های خودروهای صفر کیلومتر تبدیل شده است. باور کنید، شرم‌آور است که دو شرکت خودروسازی دولتی آشکارا دست به تقلب و احتکار بزنند. در قرآن کریم بر محتکران و گرانفروشان لعنت فرستاده شده است. نمی‌دانم چرا آیات مبارکه قرآن را سر در این شرکتها نصب نمی‌کنند؟
آخر خودروی معیوب و ناقص ایرانی هم چنین اهمیتی دارد که مردم را در چنگال محتکران گرفتار کنند؟ آخر چه کسی باور می‌کند پژو 206 تیپ 2 به مرز 40 میلیون و تیپ 6 به 52 میلیون تومان برسد و یا پراید 20 میلیون تومان فروخته شود؟ براستی قبح از قباحت رفته است.
خنده‌آور اینکه در تلویزیون، پیوسته خبر قیمتهای خودرو این گونه اعلام می‌شود: قیمت فروش در کارخانه مثلاً 15 میلیون، سه کیلومتر بالاتر 25 میلیون! اگر قرار است خودرو در کارخانه عرضه شود، چرا باید کار را دست مشتی دلال پاچه‌ور مالیده بی‌هنر و بی‌استعداد بسپارید که میلیونها تومان به زیان مردم گوش بری کنند؟
چرا سری به کشورهای همسایه نمی‌زنید که ببینید خودرو در آنجا مانند یخچال و اجاق گاز و تلویزیون و سایر لوام خانگی در دسترس همه هست و اقساط 180 ماهه برای آن می‌بندند و جایزه‌های بزرگ برای خریداران تهیه می‌کنند. من تجربه کرده‌ام بیشتر دلالان خودرو از تنبل‌ترین، بی‌هنرترین، بیکاره‌ترین و بی‌مصرف‌ترین کسانی هستند که جز از این دست به آن دست گرفتن و کسب عایدات کلان، هنری ندارند و اصلاً به سود معقول و شرعی بسنده نمی‌کنند.
چرا دولت باید اختیار ریش مردم را به قیچی خطرناک این دلالان بسپارد. اگر دولت بی‌پول است و می‌خواهد از این ممر درآمدی داشته باشد، رک و راست اعلام کند. لزومی ندارد مردم را مسخره کنند و سرکار بگذارند. به هر حال این شرکتها علنی دست به احتکار زده‌اند. باید تمامی پارکینگهای محل احتکار خودروهای تولید شده صفر کیلومتر از سوی مأموران آگاهی و وزارت اطلاعات شناسایی و بلافاصله در حراج عمومی به هر خریدار فقط یک دستگاه خودرو فروخته شود و با ثبت مشخصات از دست به دست شدن خودروها و وسیله ارتزاق مشتی مفتخور بی‌هنر و راحت طلب جلوگیری گردد. این حق مردم است. دلالها را از صحنه حذف کنید.