«من اصالتاً افغانی‌ام ولی متولد ایرانم. پس یک جورایی ایرانی محسوب می‌شوم. دلم حسابی می‌سوزد که حق ایران از پارس جنوبی را کشور کوچک و حقیری مثل قطر برداشت کند. از همه مسؤولان خواهش می‌کنم هر کاری می‌توانند بکنند تا ایران بزودی به حق خودش برسد.» این عین جملاتی است که آن را از ستون پیامهای مردمی روزنامه قدس بازنویسی کرده‌ام. شما را به خدا ببینید عزا چه عزایی است که همه، حتی دیگر مردم دنیا را متأثر کرده و ما اما با تمام شعارهایمان تنها تماشاگریم!
کشور قطر از برخی کوچکترین استانهای ما نیز مساحت کمتری دارد و جمعیت آن هم بزحمت با محله افسریه تهران برابری می‌کند. با این حال آنها به مدد برداشت سرسام آورشان از میدان مشترک گازی پارس جنوبی (که نیمی از آن سهم مردم ماست)، رتبه یک جهان را در تولید گاز مایع به دست آورده‌اند. قطر در حال حاضر 20 برابر ما از این میدان مشترک گاز برداشت می‌کند و می‌فروشد و همین دلارهای بادآورده است که صرف کمک به معارضین سوری و مبارزه با سیاستهای کشورمان در منطقه و جهان می‌شود. خیلی جالب است نه؟ آنها هزینه مبارزه با آرمانهای ما را از جیب خودمان برداشت می‌کنند و ما فقط تماشاگریم!
مشکل براستی در کجاست که قطری‌ها با تمام این شعارها و ادعاهای ما، همچنان یکه تاز غارت منابع ملی ما هستند و 20 برابر ما از این میدان مشترک گاز برداشته و می‌فروشند؟
جالب‌تر آنکه آنها چند ماه پیش، جشن برداشت «یک میلیارد» مین بشکه نفت از این منابع مشترک را نیز در دوحه برگزار کردند. شک نیست ما در دولتهای نهم و دهم پیشرفتهای بی‌سابقه‌ای در برخی امور عمرانی و حتی در همین جذب سرمایه گذاری خارجی داشته‌ایم، اما چطور با آنکه رئیس جمهور زمستان گذشته در مراسم افتتاح یک طرح صنعت گاز قول داد؛ «با بهره برداری از فازهای جدید پارس جنوبی تا پایان فعالیت دولت دهم (مرداد 92) ظرفیت تولید گاز ایران از این میدان مشترک 2 برابر خواهد بود.» ما به این آرزو حتی نزدیک هم نشده و پیشرفت فیزیکی و توسعه فعالترین فازهای در دست اجرا حتی به 65 درصد تکمیلی هم نرسیده است؟ ایراد کار در کجاست؟ هر چه هست باید مسؤولان امر بسرعت به این وضع تأسف‌بار خاتمه داده و از تاراج دارایی ملی در میادین مشترک به هر شکل ممکن پیشگیری کنند. ملت واقعاً با شنیدن این اخبار رنج می‌کشند و این حق ملت بزرگ ایران نیست.