می‌پرسم: «چه چیزی را آقا پیگیری نمی‌کنیم؟ اول یکم آرام باشید و بعد بفرمایید چه مشکلی دیده اید که نیاز به پیگیری بوده و ما پیگیری نکرده ایم.»
شخص محترم که همچنان با تعجب فراوان و شور و حرارت و البته عصبانیت حرف می‌زند، می‌گوید: «آقا من در شیشه نوشابه‌ای یک نی پیدا کردم.»
می‌پرسم: «نی هفت بند؟»
با تعجب می‌گوید: «نه آقا! شما هم ما را گرفته اید؟ نی مخصوص خوردن نوشابه.»
می‌گویم: «خب حتماً همان بنده خدایی که از این نی و این شیشه استفاده کرده است، نی را گذاشته که نشان دهد این شیشه و این نی مخصوص آن بنده خداست و جزو وسایل شخصی‌اش محسوب می‌شود شاید فکر کرده است، دفعه بعد هم همین شیشه نصیب او می‌شود؟ می‌خواهد با این کار بهداشت شخصی را هم رعایت کند و این حتماً از نظر شما مشکلی ندارد؟»
مرد که مانده است چه جوابی بدهد، می‌گوید: «آقای خبرنگار، پس از نظر شما پیدا شدن یک نی در شیشه نوشابه چیز مهمی نیست که نیاز به پیگیری کردن داشته باشد؟»
من محکم جواب می‌دهم: «با احترام به نظر و تماس شما، نه. چون این روزها اگر در یک شیشه نوشابه یک دایناسور و لااقل یک کروکودیل پیدا شود، کمی جالب می‌شود و غیر از این، نه.»
این گفت‌وگوی خیالی من با یکی از خوانندگان بود که البته بر اساس گفت‌وگویی جدی بین همکارم با شخصی که از پیدا شدن نی در شیشه نوشابه تعجب کرده بود، نوشته شده است.
حقیقت این است وقتی همکارم از بخش روابط عمومی روزنامه، این مورد را بازگو کرد، هیچ تعجبی نکردم و البته این تعجب نکردن می‌تواند زنگ خطری باشد. شاید روزگاری پیدا شدن چیزی در شیشه نوشابه، در بطری آب معدنی و یا در نان تعجب برانگیز بود، اما حالا لااقل برای من این اتفاق نمی‌افتد، اما همیشه این پرسش هم دست از سرم بر نداشته است که چرا باید به این جا برسیم که خبرنگار از شنیدن و دیدن چنین واقعه‌ای تعجب نمی‌کند.
یکی از همکاران تعریف می‌کرد که همین چند شب قبل تلویزیون میلگردهایی را نشان داده است که یکی از شرکتهای وطنی آنها را ساخته است و خیلی راحت می‌توانستی آنها را بشکنی. یادمان نرفته است جریانهای مشابه مثل پیدا کردن قسمتی از انگشت انسان در سوسیس یا کالباس، پیدا کردن تیغ در داخل نان و همچنین پیدا کردن مارمولک در نان و پیدا شدن مگس و دیگر حشرات در داخل قوطی نوشابه و... .
راستی با هرکدام از این موضوعات بعد از رسانه‌ای شدن آنها چه برخوردی شده است؟ و چه قدر این برخوردها تلنگری بوده است برای دیگر تولید کنندگان و شرکتها تا بیش از پیش در فرایند تولید محصولات و عرضه آن به بازار بی در و پیکر دقت کنند؟
اگر شرکت خطا کار وابسته به نهادی باشد که البته دارای اندکی قدرت هم باشد، با بیان این که مصلحت نیست، اتفاقی نمی‌افتد و تنبیهی انجام نمی‌شود. اگر هم شرکت، قدرتی نداشته باشد، جریمه و برخوردی که نه سیخ بسوزد و نه کباب با آن می‌شود و نتیجه این می‌شود که این برخوردها هم اسباب خنده مصرف کننده می‌شود و هم تولید کننده به این نتیجه می‌رسد که: «خب، خدا را شکر، چیزی نبود»
حاصل همه این اتفاقات این می‌شود که هر از گاهی تماسی از خواننده‌ای با روزنامه برقرار می‌شود. البته آنهایی که حال و حوصله این کار را دارند و می‌دانند که می‌توانند موضوع را رسانه‌ای کنند، با روزنامه تماس بر قرار می‌شود.
راستی به نظر شما، اگر این رویه همچنان ادامه دار باشد، به کجا خواهیم رسید وگذشتن از کنار این موضوعات به ظاهر کوچک ما را به این جا نرسانده است که هر از گاهی شاهد اختلاسهایی چند صد میلیونی و حتی میلیاردی باشیم؟ و یا شاهد تلف شدن جان عده‌ای بی گناه در ساخت و سازهای غیر استاندارد و گودبرداریهای غیر استاندارد ویا ماجراهایی از این دست؟