تهدیدی که در سطح محدودی آن هم در مناطق دورافتاده در امتداد خط مرزی دیورند عملی شد و نتوانست تأثیری بر روند انتخابات برجای بگذارد. در این بین، شرایط به گونه ای تحول یافت که نیروهای امنیتی از این آزمون بطور نسبی موفق بیرون آمدند و طالبان در عملی ساختن تهدیداتش با ناکامی عمده ای روبرو شدند. این تحول از جهات متفاوتی برای آینده افغانستان مهم خواهد بود. این اولین بار است که نیروهای امنیتی افغانستان یک مسؤولیت امنیتی حساس را بدون دخالت نظامیان آمریکا و ناتو بصورت مستقل به سرانجام قابل قبول رساندند و گفتند که نیازی به ادامه حضور آمریکا و ناتو ندارد. هر چند که نامزدهای انتخاباتی از قبل پذیرفته اند که معاهده امنیتی آمریکا و افغانستان را که حامد کرزی حاضر به امضای آن نشده، امضا کنند. بنابراین خروج کامل نیروهای آمریکا و ناتو فعلاً منتفی است و هر نامزدی که در نهایت پیروز انتخابات اعلام شود معاهده بحث انگیز آمریکا و افغانستان را امضا خواهد کرد و حداقل در 10 سال آینده نظامیان خارجی در پایگاههای امن پیگیر اهداف استراتژیک خواهند بود. این موضوع برای طالبان نیز مهم است و آنها را از دستیابی قهرآمیز به قدرت باز خواهد داشت، هرچند که در بعد دیگری، طرح کلی تر آمریکا برای افغانستان که واگذاری جغرافیا به طالبان است در قالب طرح ژنرال پترائوس، در مناطق پشتون نشین در سه حوزه جغرافیایی شرق و جنوب افغانستان یعنی ایالتهای بلوچستان، خیبرپختونخواه و مناطق قبایلی پاکستان، می تواند طالبان را شریک قدرت آینده در افغانستان سازد. طرحی که با وجود جنگ ظاهری جریان افراطی با آمریکا و ناتو، زمینه هایی از سازش علیه دیگران در آن قابل ردیابی است. طالبان در روز انتخابات عملیات مؤثری در سطح انتظارش نداشت و این امر تا حدی روشن می سازد، تبلیغات گسترده آمریکا و اروپا از قدرت طالبان چندان با واقعیتهای در صحنه همخوانی ندارد و بزرگ نمایی عامدانه برای وادار کردن افغانها به امضای معاهده امنیتی و پذیرش ادامه حضور نظامی آمریکا در خاک آنهاست. اکنون مسؤولیت نهادهای قدرت است که از رأی مردم صیانت کنند و تسلیم مصلحت گرایی های قومی و سیاسی نشوند که اگر غیر از این باشد در سطح گسترده تری به مشروعیت زدایی از دولت آینده کمک خواهند کرد و کشورشان را وارد فاز خطرناکتری از چالش با ظرفیت ارتقا به جنگ داخلی خواهند کرد.