چنین فیلمهایی هستند که می‌توانند واسطه آشتی مخاطبان گریزان از سینمای ایران با پرده نقره‌ای شوند. مخاطبانی که در این سالها ترجیح می‌دادند فیلمهای درجه سه خارجی را حتی با کیفیت پایین در خانه تماشا کنند اما به سراغ سینمای وطنی با فضاهای تیره و خاص و گاه شبه روشنفکری‌اش نروند.
امسال، جشنواره، جشنواره جوانها بود و جوانها نشان دادند که بهتر از نسل میانه و پیشکسوت، نیازهای مخاطب را درک می‌کنند. «تمشک» آخرین ساخته سامان سالور یکی از همین آثار است. یک ملودرام خانوادگی و اجتماعی که پیام انسانی و اجتماعی آن، به دل مخاطب می‌نشیند. «تمشک» موفق می‌شود مخاطب را با داستان خود همراه کند بدون اینکه پایان قصه را لو بدهد یا برای بیان حرف خود، به دامن شعر و شعار بیفتد.
کارگردان جوان اما حالا با تجربه فیلم، داستان دو خطی فیلمش را که از یکسو به زندگی یک زوج جوان و از سوی دیگر به زندگی یک زن جوان نیازمند اما نجیب می‌پردازد به شکل مناسبی به هم گره می‌زند، هرچند در بخشهایی، این روایت متقاطع دچار اشکال می‌شود اما این اشکال هم در تدوین دوباره قابل برطرف شدن است.
سوژه انتخابی داستان نیز سوژه خوب و تازه‌ای است و باید تأکید کرد که سینمای اجتماعی ایران به چنین سوژه‌هایی نیاز دارد. پرداختن به موضوع «رحم اجاره‌ای» در قالب قصه‌ای که در کنارش، عشق، نجابت و اخلاق نیز ترویج می‌شود، قابل تحسین است.
«تمشک» اگرچه شروع خوب و محکمی ندارد و صحنه حادثه‌ای ابتدای فیلم نیز خوب از آب درنیامده، اما پایان خوبی دارد و در طول روایت نیز چندان دچار مشکل نمی‌شود. تنها، سکانس پایانی فیلم مقداری کشدار شده که می‌توان کوتاهترش کرد. بازی نیکی کریمی اصلاً چنگی به دل نمی‌زند اما در مقابل بازی «سمیرا حسن‌پور» که نامزد سیمرغ بلورین بازیگر نقش اول زن هم شده، خوب و قابل قبول است. چهره معصومانه «حسن‌پور» و فرورفتنش در قالب نقش، انتخاب مناسبی را برای ایفای این نقش رقم زده است.
در مجموع «تمشک» فیلمی است که هرچند یک کار درخشان به حساب نمی‌آید اما موفق می‌شود مخاطب را با خود همراه کند و پیام انسانی و ارزشمد خود را نیز به مخاطب منتقل کند.