به گزارش قدس آنلاین، خداوند عالم جوهره ذات هر انسان را طوری آفریده که در آن قوا و استعدادهای مختلفی وجود دارد که با ادامه زندگانی آنها از مرحله قوه به فعلیت می رسند و شکوفا می شوند: یکی از آنها سپاسگزاری و حق شناسی او از کسی است که به وی نیکی کرده آنچنان که گفته شده انسان بنده نیکی است.

بنابراین هر نعمتى را شکرى لازم است، و حقیقت شکر آن است که از آن نعمت در همان راهى که براى آن آفریده شده است، استفاده شود. شکر مایه فزونى نعمت و کفر موجب فنا است. بدون شک خداوند در برابر نعمت هائى که به ما مى بخشد نیازى به شکر ما ندارد، و اگر دستور به شکرگزارى داده آن هم موجب نعمت دیگرى بر ما و یک مکتب عالى تربیتى است.

از این رو است که خداوند در آیه 78 سوره مبارکه نحل می فرماید: "و خداوند شما را از شکم مادرانتان بیرون آورد در حالیکه هیچ چیز نمی دانستید و برای شما گوش و چشم ها و قلب ها قرارداد، تا شاید سپاسگزار باشید."

خداوند به داود (ع) وحى كرد: "اى داود، آن گونه كه شايسته من است، سپاسگزارى كن"، پرسيد: چگونه سپاس تو را گويم، در حالى كه همان سپاس گفتن، نعمت تو است؟ فرمود: "اينك حق شكر مرا ادا كردى، (چون دريافتى كه اين شكر نيز از سوى من است)" و خداوند فرمود: "سزاوار است كه بنده همان گونه كه در حال نعمت و خوشى، خدا را شكر مى‏گويد، در حال سختى و بلا هم سپاس او را به جاى آورد."

امام صادق (ع) فرمودند: "در هر نفسی از نفسهایت شکری لازم است بلکه هزار شکر بیشتر و بهتر."

امیرالمومنین (ع) می فرمایند: "هر کس خدای سبحان را شکر کند شکر دوم برای او واجب می شود زیرا او را به شکرش موفق کرده و آن شکرِ شکر است."

همچنین، از وصیت های امیرالمومنین علی (ع) برای کمیل این است که: "ای کمیل! به راستی تو از نعمت خداوند نزد تو و سلامتی او خالی نیستی پس از تمجید او و ستایش او و تسبیح او و شکر او و یاد کردن او در هر حال خالی مباش."

امام صادق (ع) فرمودند: "غذاخور سپاسگزار پاداش روزه‏ دار در راه خدا را داشته و (پاداش) تندرست سپاسگزار (برابر) پاداش انسان مبتلايى كه بردبار است."   

همان حضرت (ع) می فرمایند: "هر بنده ‏اى كه يك بيمار و يا معلولى را بنگرد و بگويد: خداوند را سپاس مى‏گويم كه مرا مانند تو مبتلا نكرد و مرا عافيت بخشيد، بار خدايا مرا از آنچه به او دادى نگهدار (بدون اینکه آن شخص بشنود)، گرفتار آن مصيبت نمى ‏شود."

از امیرالمومنین علی (ع) نقل است که فرمودند: "بهترین حال مردم در نعمت برای کسی است که حاضر آن را با شکر کردن باقی نگهدارد و از دست رفته آن را با صبر برگرداند."

از امام جواد (ع) نیز نقل شده که فرمودند: "نعمتی که شکر آن نشود مانند گناهی است که بخشوده نشود."

امام باقر(ع) می فرمایند: " اندک روزى خدا را براى خود، فراوان شمار تا بدین وسیله شکرش را گزارده باشى."

از مولای متقیان (ع) روایت است که فرمودند: "نعمت به شکر وابسته است و شکر به افزودنی نعمت و آن دو در یک ریسمانی به هم نزدیک هستند، هرگز افزونی از خدا قطع نمی شود تا از شکرگزار، شکر بریده شود!"

منابع:

1. بحارالانوار
2. مستدرک الوسائل
3. غررالحکم

انتهای خبر/