به گزارش قدس آنلاین نمایش «ابرهای باران زا» به کارگردانی مانلی حسین پور از 2 شهریور ماه در خانه نمایش اداره تئاتر به روی صحنه رفته است . «ابرهای باران زا» در یك سیرك می گذرد و داستان دلقك معروف پیری است كه ورشكست شده و یكی از پسران این دلقك با ساختن برنامه های طنز در تلویزیون مقابل پدر می ایستد . این نمایش 10 مهرماه 93 93  راهی جشنواره بین المللی تئاتر هایفست ارمنستان می شود ، گفتنی است در این جشنواره آثاری از کشورهایی همچون فرانسه ،اتریش ، سوئد، روسیه و.... به روی صحنه می رود ،نمایش ابرهای بارن زا در بخش ایران این جشنواره به روی صحنه می رود.  به بهانه نزدیک شدن به پایان اجرای این نمایش با کارگردان این اثر هم صحبت شدیم .

 باید هزینه ها را از بلیط فروشی تأمین کنیم

این کارگردان در ابتدا در پاسخ به سوالی مبنی بر انتخاب این نمایشنامه گفت : « محتوا و فضا سازی متن دلایلی بسیار قوی من برای انتخاب این نمایشنامه بود . نویسنده دست کارگردان را تا حد بسیار زیادی باز گذاشته بود و مفهوم کلی آن یعنی عشق های نافرجام میان دلقک های سیرک و تقابل بین سیرک و تلویزیون باعث علاقه بیشتر من به این متن شد . برای من سیرک بیشتر به معنای تئاتر است . در حال حاضر مخاطب بیشتر ترجیح می دهد تا محصولات سینما و تلویزیون را پیگیری کند تا تئاتر و این اتفاق به خوبی در این نمایش پرداخت شده بود .»

 وی در ادامه در مورد تغییرات به وجود آمده این نمایش نسبت به اجرای جشنواره ای آن گفت : « پس از اجرای جشنواره مجبور به تغییر دکور نمایش شدیم . سالن فعلی کوچک بود و دکور قبلی قابلیت اجرا در این سالن را از ما میگرفت . طراحی های کارگردانی را به توجه به شرایط اجرا نیز تغییر دادیم . چند بازیگر هم به دلایل مختلف مثل مشغله های شخصی نمی توانستند در کنار ما باشند و از این رو مجبور به تغییر آنها شدیم . همچنین یکی از دلقک ها را نیز کم کردیم . در ابتدا به دنبال سالن های بزرگ تر نیز رفتیم ولی شرایط آنطور که باید برای ما پیش نرفت . دو سال بود که این نمایش مانده بود و درگیر نمایش دیگری هم هستم و به نوعی مجبور به اجرای آن بودم . در حال حاضر نمایشها متأسفانه تنها در صورتی قابل اجرا در سالن های خوب خواهند بود که یا بازیگران شناخته شده داشته باشند یا کارگردان چهره ی معروفی باشد یا تهیه کننده مناسب داشته باشند . من چنین توانایی را نداشتم و همچنین در جشنواره ی فجر جایزه ای نگرفتیم و جزو برترین ها نبودیم که در نوبت اجرا قرار بگیریم . در این نمایش هم بازیگر و هم کارگردان هستم . این موضوع سخت است . من به عنوان کارگردان باید تمام حواشی گروه را مدیریت کرده و استرس همه عوامل را نیز تحمل کنم . با همه این فشارها باید به روی صحنه بروم و شخصیت دیگری را بازی کنم . این شرایط بسیار سخت است . من علاوه بر دغدغده های کارگردان بودن درگیری های دیگری نظیر فروش کار ، استقبال تماشاچی و مسائل مختلف مالی را نیز تحمل کنم . کمک هزینه ای نیز به ما پرداخت نشد و باید همه هزینه ها را از بلیط فروشی تأمین کنیم . »

مافیای شدیدی در نمایش شکل گرفته است

حسین پور در مورد زیاد بودن صحنه های این نمایش گفت : « این موضوع کاملا ً به متن بر میگردد . متن این نمایش متشکل از مونولوگ هایی است که به صورت متوالی اتفاق افتاده و پشت سر هم در حال وقوع هستند . تغییر زیادی در این متن ایجاد نکردم و نهایتا ً چند صحنه را جا به جا کردم . کاملا ً بر اساس متن کار کردیم و سعی کردیم تا جایی که ممکن است به آن وفادار باشیم . برای اینکه به مونولوگ های پشت سر هم آن رنگ و بوی دهم به فکر ایجاد تصویر های مختلف برای جذاب تر شدن آنها افتادم . با این روش و ایده های مختلفی مانند نورپردازی و ایجاد تصاویر مختلف آنها را از حالت سکون خارج کردم . این روش خستگی را از تماشاچی گرفت و او را مجاب کرد که به دنبال روایت کشانده شود . این نمایش باید دو بار دیده شود . چرا که در بار اول شما درگیر توالی تصویر ها می شوید و آنچنان داستان را دنبال نمی کنید اما در بار دوم شما شفاف تر و بهتر روایت داستان را متوجه می شوید . شخصیت زن این نمایش آنچنان مشخص نیست و روایت حاکی از عاشق شدن او به دلقکی است و نهایتا ً متوجه می شوید که مرده است . این کلیت برداشت و فهم ما از این شخصیت است . ما در تحلیل ها به این نتیجه رسیدیم که شاید این زن مادر مرده بچه ها باشد. برای من به معنی زندگی و پویایی این نمایش است . کسی است که باید عشق را به این فضا تزریق کند .»  

حسین پور در مورد اوضاع این روزهای تئاتر گفت : « اوضاع را خیلی روشن نمی بینم . اگر قرار است با این شکل بورژوازی پیش برود به هیچ جا نمی رسد . اگر بنا باشد با بازیگران سرشناس و کارگردانان نام آشنا اجرا برویم هیچ تحولی را شاهد نخواهیم بود . متأسفانه نمایش هایی که در سالن هایی غیر از مکان های معروف تر روی صحنه می روند هر چقدر قوی باشند باز هم به چشم نمی آیند . شرایط به نوعی است که با بازیگران سینما و چهره های شناخته شده تر تماشاچی را گول میزنیم . هیچ فضای خارق العاده ی جدیدی در کارها نمی بینیم . فقط چند نفر که مشهور هستند روی صحنه می آیند بدون آنکه اتفاقی بیفتد حرف می زنند و می روند . مافیای شدیدی در نمایش شکل گرفته است . با این کمبود تماشاخانه ها سالن ها فقط به مافیا و اطرافیانشان می رسد . شرایط بسیار بدی است . تئاتر شهر موقعیت اجرا به نمایش های در نوبت یا حاضر در جشنواره فجر نمی دهد . مجبوریم به سالن های خصوصی بخش زیادی از فروش را بدهیم و تماشاچی هم فقط برای دیدن چهره ها به نمایش می رود . این مسائل باعث به وجود آمدن کارهای ضعیف بسیاری شدده است . مافیا راه و روش را نشان می دهد و فقط فرصت اجرا را به اطرافیان خود می دهد . نتیجه این موضوع بیرون رفتن گروه ها یا هنرمندان جوان است . در بهترین حالت این آدمها جذب سینما می شوند تا دیده شوند . به نظر من مرکز هنرهای نمایشی باید توسط کسی اداره شود که هنرمندان را از نظر مالی حمایت کند . یعنی همان کمک هزینه های سابق ! باید شورایی تشکیل شود و برای هر اجرا هزینه ای پرداخت شود . احیای قرارداد تیپ از مسائلی است که برای هنرمندان از نان شب واجب تر است . اگر این اتفاق بیفتد باعث رونق و تحول بزرگی خواهد شد . همه این مسائل به رئیس مرکز هنرهای نمایشی باز میگردد . باید بودجه ای به این مرکز اختصاص داده شده و دست مسئول برای هزینه ها باز گذاشته شود . »

وی در پایان علاقه خود به اجرای این نمایش در مشهد را اعلام و خاطر نشان کرد : « اگر سالن مناسب در اختیارمان قرار داده شود و امکان تبلیغات مناسب برایمان مهیا باشد . چرا که نه ! قطعا ً علاقه دارم که در مشهد کار اجرا کنم . امیدوارم به تئاتر توجه بیشتری شود چرا که سختی بیشتری تحمل میکنند و تلاش بالاتری برای ارائه و تولید یک اثر به خرج می دهند . »