در سالهای اخیر شاهد بوده‌ایم که دانش آموزان با کیفهای سنگین به مدرسه می‌روند. با توجه به آسیبهایی که در بلند مدت دانش‌آموزان را تهدید می‌کند و به منظور تربیت نسلی شاداب و سالم باید به چند نکته توجه کرد. نبود نظارت بر مواد مصرفی و نحوه ساخت کیف یا کوله‌هایی که بخشی از آن از طریق واردات و بخشی در داخل کشور تولید می‌شوند، از سوی سازمانهای ذیربط و آموزش و پرورش و ارایه نشدن استاندارد‌های لازم، یکی از این مسایل است.

از سویی، تعیین نشدن گروه سنی برای استفاده از کوله‌پشتی‌های مختلف و ناآگاهی والدین برای انتخاب یک کیف استاندارد با توجه به وزن، سن و جنسیت فرزندشان از دیگر نکات قابل تأمل است. ظاهر پر زرق و برق و استفاده از تصاویر تبلیغاتی بدون داشتن کیفیت لازم و شاید از قیمت مناسب، از دیگر مشکلات این حوزه است. نبود آیین‌نامه در آموزش و پرورش و نظارت، بخصوص از سوی مربیان بهداشت و مشاوران مدارس، در تعریف و معرفی کیف استاندارد هم موضوعی شایان توجه است. در این میان موضوع مهمی که کمتر به آن توجه می‌شود، اسم و رسم برخی از مدارس است که باعث سنگین‌تر شدن وزن کیف دانش آموزان می‌شود!

در چند سال اخیر با وجود امکانات رایانه‌ای و مجهز بودن تمامی کلاسها به سیستم دیتا و تخته هوشمند، در برخی مدارس از دانش‌آموزان خواسته می‌شود علاوه بر کتاب و دفتر و نوشت افزار، هر روز لپ‌تاپ یا تبلتی که هر ساله با یک مارک به دانش آموزان تحمیل می‌شود و باید فقط از‌‌ همان شرکتی که مدرسه اعلام می‌کند، خریداری کنند و به کلاس بیاورند.

کتابهای تحمیلی کمک آموزشی را هم باید به این مورد اضافه کرد. اگر تحمل فشار روانی مضاعف توسط دانش آموزانی که از وضعیت مالی مطلوبی برخوردار نبوده و تهیه نکردن لپ تاپ مساوی با اخراج آنها از مدرسه و یا تعویض کلاس است را فراموش کنیم، حمل و نقل این وسیله سه کیلویی از خانه به مدرسه و برعکس علاوه بر سه کیلو بار کتاب و دفتر را نمی‌توان فراموش کرد.

آنچه بیشترین کمک را به دانش آموزان خواهد کرد، برنامه‌ریزی درست و هدفمند معلمان و مدیران است تا دانش آموزان کتاب کمتری با خود بیاورند؛ مثلاً از آنان خواسته شود در هر ترم از یک دفتر برای دو یا چند درس استفاده کنند.  والدین نیز با آموزش و نظارت مستمر، باید از بردن وسایل اضافی و کیف سنگین توسط فرزندشان جلوگیری کرده و استفاده مناسب از وسایل را به آنان گوشزد کنند.