تا مو تُنبون پام کِردُمُ عیالُمَم چارقَد سَرِش کِردُ پِرّیدِم تو میلان، دیدِم دخترِ هَمسِدَما هَموجور که با نَنه باباش کِلّه وَنگَنُ دِرَن باهَم چینگ چینگ مُکُنَن، با گیریه از خِنَشا زد بیرونُ کِلّه کِرد سمتِ خیابون. او شب گذشتُ دِگه از دختَرَکه هیچّه خِبری نِرفت. نَنه باباشَم به هرچی مَریضخِنه یُ پاسگا پولیسُ قبرستون بود سَر زدن ولی یَک خُردویَم خِبری از بِچَّشا پیدا نِکِردَن؛ تا ایکه دیروز شُنُفتُم پولیسا یَک خِنه تیمی به پایین شهرِ مِشَد رِ کشف کِردَن که گَردونَنده هایِ خِنِهه دخترایِ فِراری رِ اونجه لوکّه مِکِردَنُ هَم بِزِشا تجاوز مِکِردَنُ؛ دختر هَمسِدَمایَم هَمونجه بوده. مُنتاهاش دختری که پاکُ سالمُ مَقبول از خِنَشا رِفته بود حالا هَم معتاد بود، هَمَم ایقذَر قیِفَش نامَقبولُ ناشور رِفته بود که مُگُفتی ناسَن بیست سال پیر رِفته.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم ای دخترا که ایقذَر مِبینَنُ مِشنُفَن که عاقبتِ فِرار از خِنه یا اعتیادِ یا مرگ، پس بِرِیچی وازَم سَر هَر چیزِ اَلَکی با نَنه باباهاشا قهر مُکُنَنُ از خِنَشا مِزِنَن بیرون؟