به گزارش خبرنگار مهر، با وجود اینکه سیستان و بلوچستان در خط مقدم مبارزه با مواد مخدر و در همجواری با بزرگترین کشور تولید کننده مواد مخدر هم چون افغانستان قرار گرفته و بسیاری از تهاجمات فرهنگی و نیز افراطی گری های مذهبی در آنسوی مرزها مرز های اعتقادی و فرهنگی این استان را می‌ازارد اما برنامه ریزی و توجه شایانی برای پر کردن اوقات فراغت و یا جذب جوانان به میادین ورزشی به عنوان عامل بازدارنده تهاجم صورت نگرفته است.
از آنجا که میانگین سرانه ورزشی به ازای هر یک از شهروندان در کشور قریب به یک متر است اما این رقم در سیستان و بلوچستان از 58 سانتی متر به ازای هر نفر تجاوز نمی‌کند و به عبارتی جوانان سیستانی و بلوچستانی حتی فضا به اندازه یک دریبل ساده نیز در اختیار ندارند.
سهم مردم سیستان و بلوچستان به طور مثال از امکاناتی همچون استخر شنا تنها 11 عدد در کل استان است و متاسفانه بودجه ورزشی استان حتی از پرداخت دستمزد های میلیاردی یک بازیکن فوتبال در پایتخت کمتر است و از رقم 500 میلیون تومان در سال تجاوز نمی‌کند.
عدم تمکن مالی هیئت های ورزشی که در نهایت به محرومیت حضور تیم های ورزشی استان در میدان‌های ورزشی ختم می‌شود و ورزشکاران حرفه‌ای که برای تامین معاش زندگی مجبور به دستفروشی در کنار خیابان و یا شغل های کاذب می شوند تنها بخشی از مشکلات ورزشکاران استان است که موجب شده تا نشاط از جامعه ورزشی استان رخت ببندد.
ورزشکاران سیستان و بلوچستان با وجود تصاحب عناوین قهرمانی کشور در رشته‌های مختلف اما به دلیل مشکلات زندگی و نبود امکانات مناسب برای پرورش استعدادهای موجود با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند که می‌توان شرح حال آنها را از شغل مربی تیم ملی نوجوان کشور که در کنار خیابان‌های نیکشهر به بنزین فروشی روی آورد حدس زد!
در سیستان و بلوچستان اغلب نوجوانان به ویژه در مناطق روستایی از حداقل امکانات ورزشی حتی کفش محروم هستند و با بهره گیری از دو قطعه سنگ در بیایان و با پای برهنه شور و نشاطی همچون ورزشگاه ازادی برای ساکنان روستاهای خود می‌آفرینند و از همین میدان‌ها تاکنون توانسته‌اند راه خود را برای حضور در رقابت‌های جهانی هموار کنند.
ورزشکاران مورد بی‌مهری قرار دارند
رییس کمیسیون ورزش شورای اسلامی شهر زاهدان با بیان اینکه تامین امنیت تنها با راهکارهای سیاسی و اسلحه حاصل نمی‌شود اظهار داشت: ایجاد اشتغال و پر کردن اوقات فراغت و کشف استعدادها و شکوفایی نوجوانان و جوانان و توجه به اموری همچون ورزش یکی از مهمترین راه‌های تامین و ایجاد امنیت در استان است که تاکنون از چشم مسئولان پنهان مانده است.
عباس شیبک در گفتگو با مهر بیان داشت: با وجود پتانسیل‌های فراوانی که در سیستان و بلوچستان از جمله قهرمانان ملی، جاذبه های توریستی و فرصت های سرمایه گذاری وجود دارد اما بسیاری از مردم کشور چهره استان را بسیار خشن و آمیخته با جرم و جنایت می بینند.
وی افزود: اگر می خواهیم چهره استان تغییر کند باید تولید محصول داشته باشیم و ورزش می‌تواند یکی از این تولیدات باشد زیرا ورزش بعد از آموزش و پرورش بیشترین تاثیر بر سلامتی جامعه را دارد.
این قهرمان ملی پوش ورزش را یکی از ارکان اصلی ایجاد وحدت بین شیعه و سنی در استان عنوان کرد و افزود: ورزشکاران استان امروز در فکر این هستند که چگونه باید مسافت های طولانی را تا مرکز کشور برای شرکت در مسابقات بپیمایند و چگونه باید پس از دوران قهرمانی و افتخار آفرینی نان خانواده خود را تامین کنند.
رییس هیئت ووشو استان با بیان اینکه به قهرمانان و نام آوران استان بی‌مهری زیادی شده ادامه داد: با وجود اینکه بسیاری از قهرمانان استان دارای تحصیلات عالی هستند اما از بیکاری رنج می برند و متاسفانه در طی هشت سال گذشته هیچ تجلیلی از قهرمانان استان انجام نشده و همه آنها از داشتن مسکن محروم هستند.
مصوبات استاندار قبلی نیز روی میز باقی ماند
شیبک با بیان اینکه تمامی این مشکلات در دولت گذشته و با استاندار اسبق سیستان و بلوچستان نیز در میان گذاشته شد افزود: ورزشکاران استان در زمان صدارت آقای آزاد هم نشست‌های متعددی را پیرامون مشکلات داشتند و حتی این نشست ها مصوباتی را نیز در بر داشت اما متاسفانه نتیجه ای نداشت.
وی با اشاره به اینکه امیدواریم این نشست ها با استاندار جدید همچون روال گذشته نبوده و مثمر ثمر باشد ادامه داد: ورزش موفق به سه عامل تربیت نیروی انسانی و آموزش، زیر ساخت ها و اقدامات انگیزشی نیاز دارد که متاسفانه در سیستان و بلوچستان زیرساخت‌ها و اقدامات انگیزشی محلی برای اعراب ندارد.
وی یادآور شد: با وجود اینکه سیستان و بلوچستان از منابع مالی و یا ظرفیت‌هایی همچون منطقه آزاد برخوردار است اما حمایتی از این ناحیه دیده نمی‌شود و این در حالی است که منطقه آزاد از سایر تیم‌های خارج از استان حمایت مالی می‌کند.
وی اذعان داشت: اولین ایرادی که به استانداران قبلی نیز وارد است اینست که هیچ مشاور ورزشی در کنار استانداران وجود نداشته است.
وی تجلیل از قهرمان، ایجاد پایگاه‌های استعدادیابی، برگزاری مسابقات منطقه ای با کشورهای پاکستان، هندوستان، افغانستان، گسترش ورزش‌های بومی و محلی، کمک به احداث خوابگاه ورزشي، تجهيز و احداث پارک های بانوان، حل معضل بیکاری قهرمانان، حمایت از ورزشکاران وپیشکسوتان ازطریق اعطای وام ، حمایت از ورزش‌هایی که در لیگ‌های برتر حضور دارند، استفاده ازنخبگان ورزشی وفرهنگی دربدنه ورزش و تشکیل شورای ورزش استان به ریاست استاندار را از جمله درخواست های جامعه ورزشی از استاندار اعلام کرد.
امکانات بانوان اندک است
مسئول ورزش بانوان سیستان و بلوچستان نیز با بیان اینکه ورزش بانوان و توجه به پر کردن اوقات فراغت خانم‌ها نیاز مند حمایت مالی و معنوی است بیان داشت: یکی از مشکلات پیش روی جامعه بانوان نبود بودجه و اعتبار مشخص و اختصاصی برای ورزش بانوان استان است.
مائده موسوی در گفتگو با مهر با اشاره به اینکه 37 هیئت بانوان در مرکز استان و تعداد 109 هیت در شهرستان ها فعال هستند ادامه داد: متاسفانه امکانات ورزشی بانوان در استان در سطح بسیار پائینی قرار دارد و سهم بانوان استان از فضاهای اختصاصی و پارک های ورزشی هم چون شهرهای دیگر صفر است.
وی ادامه داد: متاسفانه ورزشکاران ما به دلیل کمبود منابع مالی مجبور هستند برای حضور در مرکز کشور و یا استان های دیگر با اتوبوس بین شهری سفر کنند که این موضوع در تمامی مسابقات از آمادگی آنها می کاهد و خستگی مضاعفی را برای آنها به ارمغان می آورد.
موسوی تعصبات حاکم در میان خانواده‌ها را یکی دیگر از مشکلات پیش روی جامعه ورزشی بانوان استان عنوان کرد و گفت: بسیاری از بانوان ورزشکار از این استان برای حضور در تیم ملی دعوت می‌شوند اما متاسفانه با مخالفت خانواده روبرو شده و از حضور آنها در اردوی تیم ملی به دلیل تعصبات قومی و مذهبی جلوگیری می‌شود.
وی تاکید کرد: در این راستا برای فراهم سازی بستر حضور بانوان استان در عرصه ملی و جهانی نیازمند فرهنگ‌سازی هستیم.
قهرمانان بی جیره و مواجب
رییس هیئت کبدی سیستان و بلوچستان نیز که بیش از 30 سال در ورزش استان فعالیت دارد اظهار داشت: ورزش به‌عنوان یک مقوله اجتماعی و فرهنگی درحل بسیاری از مشکلات استان می تواند کمک کند و لذا در استانی که در برابر هجمه مواد مخدر و تهاجم های فرهنگی قرار دارد تنها راه خنثی‌سازی این هجمه ها توجه به ورزش است.
علی حکمتی از پیشکسوتان ورزش استان در گفتگو با مهر بیان داشت: 15 تیم از سیستان و بلوچستان در لیگ برتر کشور حضور دارند که متاسفانه حتی از پرداخت هزینه بازی ها نیز ناتوان هستند.
وی بیان داشت: ورزشکاران و ملی پوشان استان یکی از با غیرت ترین و در عین حال کم توققع ترین ورزشکاران کشور هستند و حتی حاضرند با یک سوم قراردادها و هزینه های سایر استان ها در خدمت استان خودشان باشند اما پرداخت همین هزینه اندک که در بسیاری از موارد از 2 میلیون تومان در سال هم فراتر نمی رود برای حمایت از آنها امکان پذیر نیست.
سهم ورزش از درآمد های دولتی ناچیز است
رییس هیئت کونگ فو سیستان و بلوچستان نیز با بیان اینکه ورزش ترکیبی از دانش، تاریخ و فرهنگ است و در جهان به عنوان یک زبان بین المللی شناخته می شود بیان داشت: با وجود این تعاریف سهم ورزش استان از اعتبارات دستگاه های دولتی و بودجه های اختصاص یافته بسیار اندک است و با این اعتبارات نمی توان در عرصه جهانی حاضر شد.
حجت حاج خلیل در گفتگو با مهر اذعان داشت: هیئت های ورزشی حلقه های ارتباطی بین مردم و دولت هستند و اگر می خواهیم به افق جامعه مدنی برسیم باید از ورزشکاران و جامعه ورزشی حمایت کنیم.
وی گفت: سیستان و بلوچستان بیشترین هزینه را برای مبارزه با مواد مخدر می کند اما کمترین بهره را از این محل می برد و هیچ کمکی از محل این مبارزه یا ستاد مبارزه با مواد مخدر به ورزش استان داده نمی شود.
حاج خلیل بیان داشت: متاسفانه ورزش استان از محل صادرات و وارداتی که از منطقه ازاد چابهار صورت می گیرد سهمی نداشته و از بسیاری از یارانه های دولتی و یا کمکی محروم است.
وی گفت: در گذشته 50 درصد در بلیط هواپیما برای ورزشکاران تخفیف اعمال می شد که این حمایت نیز برداشته شد و ورزشکاران استان فاصله های 2 هزار کیلومتری را با اتوبوس می پیمایند.
قهرمانانی که از قهرمانی باز می‌مانند
رییس هیئت تیراندازی سیستان و بلوچستان نیز ابراز داشت: هیئت تیراندازی استان امسال دو تیم برای حضور در لیگ برتر کشور اعم از آقایان و بانوان در اختیار داشت که متاسفانه به دلیل نداشتن بودجه از اعزام تیم بانوان به رقابت های لیگ دسته یک بازماند و انصراف خود را اعلام داشت.
رضا هراتی در گفتگو با مهر بیان داشت: این هیئت به دلیل مشکلات مالی هنوز پول قرار داد لیگ برتر سال گذشته را نیز نتوانسته پرداخت کند.
وی ادامه داد: تیم های استان و قهرمانان استان با وجود اینکه با کمترین امکانات و هزینه به مسابقات کشوری اعزام می‌شوند اما پرداخت همین هزینه اندک نیز از عهده هیئت های ورزشی خارج است.
وی گفت: به طور مثال برای اعزام 16 ورزشکار به مسابقات کشوری تنها 85 میلیون تومان بودجه بسته شده است که همین میزان نیز بیش از یک سال است که موجب بدهکاری هیئت و ناتوانی در پرداخت آن شده است.
وی بیان داشت:از آنجائیکه تیم تیراندازی استان توسط جوانان سیستان و بلوچستان توانسته تاکنون مدال طلای آسیا را به خود اختصاص دهد و تعداد 14 تیرانداز از استان در لیگ برتر حضور پیدا کنند اما حمایت در خور توجه ای تاکنون از این ورزشکاران نشده است.
سرانه ورزشی سیستانی و بلوچستانی ها 58 سانتی متر است
معاون پشتیبانی اداره کل ورزش و جوانان سیستان و بلوچستان نیز با بیان اینکه یکی از عمده‌ترین مشکلات موجود در جامعه ورزشی استان نبود اسپانسر و کارخانجات بزرگ صنعتی است بیان داشت: هیئت‌های ورزشی از داشتن حامی مالی محروم هستند و لذا با اعتبارات اندک و بودجه های خود نمی توانند هزینه های جاری را بپردازند.
حاجی سالمی در گفتگو با مهر بیان داشت: متاسفانه مجموع کل اعتبارات ملی و استانی جامعه ورزشی استان در سال گذشته تنها 500 میلیون تومان بوده است که جوابگوی حل نیاز های جامعه ورزشی استان نیست.
وی با اشاره به اینکه در حال حاضر 390 هیئت ورزشی در استان فعال است افزود: تعداد 19 هزار ورزشکار سازمان یافته و دارای بیمه ورزشی در استان در رشته های مختلف فعالیت دارند.
حاجی سالمی در خصوص امکانات ورزشی موجود در استان گفت: 252 مکان ورزشی در استان وجود دارد که تعداد 131 عدد از آنها رو باز است و سهم مردم استان از تعداد استخر ها نیز 11 عدد است.
وی گفت: متاسفانه سرانه ورزشی استان سیستان و بلوچستان با توجه به اینکه در سایر استان یک متر است اما در این استان از 58 سانتی‌متر تجاوز نمی کند.
معاون اداره‌کل ورزش و جوانان سیستان و بلوچستان بیان کرد: 15 تیم از استان در لیگ‌های دسته یک کشور و 10 تیم نیز در لیگ دسته دو حضور دارند و در حال حاضر 16 نفر از سیستان و بلوچستان عضو تیم ملی هستند.
وی در خصوص کمبود اعتبارات بیان داشت: در سال‌های گذشته یک درصد از اعتبارات ملی استانی دستگاه‌های اجرایی استان کسر و صرف مخارج جامعه ورزشی استان می‌شد اما اکنون به مدت دو سال است که این یک درصد اعتبار حذف شده و برای جامعه ورزشی استان مشکل‌ساز شده است.
نظر شما