دو نامزد رقیب و چهره‌ها و گروه‌های حامی آنها طی چند ماه گذشته عملاً با یکدیگر در حال جنگ اعلام نشده بودند. دیدگاه‌های سیاسی آنها با یکدیگر بسیار متفاوت و گاه متضاد است. آنچه مسلم است مردم افغانستان انتخابشان را کرده بودند، اما قوای خارجی حاضر در کشور حاضر به پذیرش آن نبودند. سفر پی در پی مقامهای آمریکایی به کابل، تشکیل جلسات دو نامزد رقیب در سفارت آمریکا برای چندین نوبت مختلف، فشار مستقیم و غیر مستقیم آنها برای مدیریت انتخابات و ... همه و همه نشانگر آن بود که تصمیمات اصلی و نتایج حاصله ربطی به آرای ریخته شده در صندوقها نخواهد داشت.

مردم افغانستان این را دریافته‌اند، اما آنها خاطرات بدی از سالهای جنگ و ناامنی دارند. بنابراین به تصور حفظ امنیت، مقاومت چندانی برابر این مداخلات نکردند. با این حال نتیجه حاصله نمی‌تواند پیام آور صلح و امنیتی باشد که مردم آرزویش را دارند و بزودی اختلافات برسر اداره کشور آغاز خواهد شد. اگر در همین مرحله  و با اعلام پیروزی یکی از نامزدها حتی به قیمت تقلب وسیع تمام می‌شد، شاید چند هفته‌ای کشور نا آرام می‌شد و در برخی مناطق حتی درگیری‌های محدودی روی می‌داد، اما در نهایت ماجرا فیصله می یافت و مردم تشنه امنیت نیز به این مسیر کمک می‌کردند.

اما اکنون هر دو رقیب بر سر قدرت و دارای اختیاراتی شده‌اند. چند ماه اول بی گمان به تعارف و تقسیم غنایم خواهد گذشت، اما پس از آن اندک اندک اختلافات آغاز شده و بالا خواهد گرفت. در این مدت هر دوی آنها قدرتمند تر شده و چهره‌ها و گروه‌هایی پشت سر آنها قرار می‌گیرند، وضعیتی که با یک جرقه می‌تواند کل کشور را به آتش بکشد.

در بهترین حالت عملا کشور تقسیم خواهد شد. گروهی از استانداران نظر به نیرو و نفوذی که دارند با یکی از طرفین قدرت سازش کرده و از دیگری حرف شنوی نخواهند داشت.  این وضعیت هم در صحنه داخلی و هم بین المللی کار را بسیار سخت کرده و راه را برای بسیاری از سوء استفاده ها باز خواهد گذاشت.