دَر رِ واز کِردُم دیدُم بِچّه خُردویَم که دبستان مِره دِره گیریه مُکُنه. اولِش فِکِر کِردُم تو راه با دوستاش کِلّه وَنگ رِفته یُ اوناها زَدَنِش؛ بِرِیِهَمی گفتُم یَره مرد که گیریه نِمُکُنه؛ خب تویَم یَک ناخُن جِلّه مِگِرِفتیشایُ دَر مِرَفتی. گفتِگ خب تِرسیدُم مدیرُ ناظمِمایِ ناخُن جِلّه بِکِنُّم. واچُرتیدُمُ گفتُم مَگِر اونا گیریَت رِ دِرآوردَن. گفتِگ ها! مدیرِما به ناظِمِما گفتِگ بیبین هرکودوم از بِچّه ها که لباس فرمِش رِ اَزونجه که ما بِزِشا معرفی کِردِم نَگیریفته گوشِش رِ بِتابونُ بِزِش بوگو دِگه از فردا نَیه مَردِسه. ناظمَم آمَد هَمَّمایِ نِگا کِردُ بعدِشَم به مو گفتِگ یا بُرُم اَزو دُکون که مَردِسه معرفی کِرده لباس فرم بِخِرُم یا از فردا نَرُم مَردِسَشا. هرچیَم بِزِش گفتُم لباس مو شِلکُ رنگِش با لباسِ باقیه بِچّه ها یَکیه یُ فِقط بِرِیکه آرزونتر دَربیه بابام رِفته از یَک دُکونِ دِگه خِریدِ، به حرفُم گوش نِکِرد.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم بِرِیچی دولت نِمیه ای مدیرایِ مَردِسه ها که ایقذَر مُخِ اِختصادی دِرَنُ راهایِ پول سیوا کِردَن از مردم رِ بَلَدَن رِ بِزِشا پستایِ مدیریتیِ سطحِ بالا بِده تا به هَم چَنروز بِتِنَن خزانه دولت رِ با پول مردم قِلِفتی پُر کُنَن؟!