در این باره از ابراهیم بن عباس در باب ویژگی های منحصر به فرد امام رضا (عَلیه السَلام) که بی شک بهترین الگوی رفتاری برای هر مسلمان آزاده ای می باشد، روایت نموده است: هرگز (اباالحسن) الرضا را ندیدم که به سخن خویش کس را بیازارد.

ندیدم سخن کسی را قطع کند، تا این که او سخن خویش به پایان بَرَد.

از برآوردن نیاز کسی که توان برآوردنش را داشت، دریغ نمی ورزید.

هرگز پای خویش را در برابر همنشینش دراز نمی کرد.

هرگز در برابر همنشینش بر بالشی تکیه نمی زد.

به هیچ روی چاکران و بندگان خویش را دشنام نمی داد.

هرگز ندیدم که آب دهان بر زمین اندازد.

هرگز در خنده خود قهقهه سرنمی داد، بلکه خنده اش لبخند بود.

چون تنها می شد و برایش سفره غذا گسترده می گشت، اطرافیان خویش، حتی دربان و مهتر اسبان را بر سر خوان می نشاند.

علی بن موسی الرضا (عَلیه السَلام) به شب، کم خواب بود و بسیار بیدار می ماند. بیشتر شب هایش را از آغاز تا سپیده دم زنده می داشت و بسیار روزه می گرفت و سه روز، روزه در هر ماه را از کف نمی داد و می فرمود: «[روزه داشتن این سه روز] به سان روزه داری همه ایام عمر است».

حضرتش (ع) کار نیکو بسیار می کرد و صدقه نهانی بسیار می داد و این بیشتر به شب های تار از او سر می زد و هر که بپندارد در بزرگواری کسی همچون او دیده، سخنش را باور مدارید.

منابع:

1- علامه محمدباقر مجلسی. بحارالانوار، ج49: 90.

2- محسن عقیل. گزیده ای از سخنان گهربار امام رضا (ع): 25- 26.