جینگی تُنبونُم رِ کیشیدُم بالایُ پِرّیدُم تو میلان دَرِ خِنه هَمسِدَمایُ از هَم پوشتِ در داد زدُم چیکار رِفته؟ زن هَمسِدَما هَموجور که جِغ مِزَدُ خودِش رِ پَخول مِکیشید آمَد دَر رِ واز کِردُ گفتِگ شووَرُم مُرد. تا ایره گفتِگ پِرّیدُم تو خِنَشایُ دیدُم راست مِگه؛ شووَرِش عینِ ماقوت کَفِ خِنه پَهنِ یُ لِنگاش سیخ رِفته یُ جُل نِمُخوره. از عیالِش پرسیدُم ای چیکارِش رِفته؟ غِذایی خورده که بِزِش نَساخته یا برق گیریفتَش یا کُخ کَلَخی نیشِش زِده؟ گفتِگ نه یَره! خدابیامرز چَنوَخت جولوتَرا هرچی پول از عمرِش لوکّه کِرده بود رِ وَرداشت رَفت طِلا خِریدُ گذاشت گوشه خِنه تا وَختی قیمت طِلا مِره بالا ُببُره بُفروشَشایُ پولدار بِرِم ولی الان که اخبار قیمتِ طِلا رِ اعلام کِردُ گفتِگ چِقذَر آرزون رِفته، ایَم ناسَن قلبِش گیریفت هَمینجه افتاد سَقَط رَفت.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم ایناها که پولاشایِ وَرمِدِرَن مِرَن طِلایُ سکه یُ دلار مِخِرَنُ گوشه خِنه لوکّه مُکُنَن تا وَختی قیمتِش رَفت بالا بُبُرَن بُفروشَنُ بُدون زحمت ناسَن پولدار بِرَن، نِمِدِنَن که از قِدیم گفتن هَمِّشه دَر رو یَک پاشنه نِمِچِرخه یُ هر بالا رفتنی یَک پایین آمَدَنیَم دِره؟