جواد حسینی : چهار سال پیش در چنین روزهای دعوایی عجیبی در کاروان ایران وجود داشت، عدم هماهنگی میان  رئیس سازمان تربیت بدنی وقت و رئیس کمیته ملی المپیک در دهکده بازی‌های آسیایی به اندازه ای خبرساز شده بود که هیچ کسی نمی‌توانست این اتفاق عجیب را هضم کند، محمد علی آبادی و محعلی سعیدلو مسابقه‌ای برای سبقت گرفتن از یکدیگر را به راه انداخته بودند تا شاید افتخار بازی‌های آسیایی گوانگ ژو به نام آنها به ثبت برسد.

درگیری این دو مقام ورزشی دولت دهم به اندازه‌ای پیش رفته بود که خبر به گوش مسوولان برگزارکننده بازی‌ها هم رسیده بود برای همین آنها ترجیح می‌دادند از این دو مقام برای توزیع نشان‌های ورزشکاران پیروز دعوت نکنند چون در صورت دعوت یکی از این دو نفر آن نفر دیگر ناراحت می‌شد و از مسوولان برگزارکننده مسابقات گلایه می کرد!

ماجرا آنقدر بیخ پیدا کرده بود که این دو مدیر غیر ورزشی خبرنگاران اعزامی را به دو دسته تقسیم کرده بودند،خبرنگاران اعزامی از سوی سازمان تربیت بدنی و دیگر خبرنگارانی که از سوی کمیته ملی المپیک به چین سفر کرده بودند با این پارادوکس مواجه شده بودند که بالاخره باید کدام طرف را انتخاب کنند چون هیچ طرف حاضر به عقب نشینی نبود و در اوج ناباوری خود را در برابر طرف مقابل صاحب حق می‌دانست.  

اما در هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی خبری از گروکشی مسوولان ورزش نیست، حالا وزیر ورزش و جوانان همراه کاروان هست اما تلاش برای نشان دادن خود نمی‌کند؛ در این دوره هماهنگی میان دو مرجع ورزشی کشور وجود دارد، وزیر مسوولیت روحیه دادن به ورزشکاران و حضور در کنار آنها را برعهده گرفته و رئیس کمیته المپیک امور دپیلماتیک در حوزه ورزش را دنبال می کند تا شان کاروان ایران به درستی رعایت شود.

چهار سال پیش درست همین روزها بوده در گوانگ‌ژو مدام پشت سر هم مدال صید می‌کردیم و در جدول بازی‌ها بالا و بالاتر می‌رفتیم اما به موازات این موفقیت ها، مدیران ورزشی ایران از یکدیگر دور و دورتر می‌شدند. چهار سال پیش علی سعیدلو در قامت رییس سازمان تربیت بدنی وقت و محمد علی آبادی در قامت رییس کمیته ملی المپیک که هر دو از مدیران رده بالای دولت دهم به شمار می‌رفتند و مورد وثوق شخص رییس جمهوری وقت بودند، در گوانگ‌ژو چنان علیه هم جبهه می‌گرفتند که این نکته از چشم رسانه‌های خارجی و حتی مسوولان شورای کمیته ملی المپیک آسیا دور نماند. دو مدیری که هر کدام سهم خود را از این موفقیت‌ها طلب می‌کردند و به هیچ عنوان یکدیگر را قبول نداشتند و این رفتار خصمانه آشکار و علنی بدل به سوژه‌ای زرد برای رسانه‌های داخلی و خارجی شده بود. دو مدیری که پشت به هم می‌نشستند و برای اهدای مدال به ورزشکاران ایرانی با هم مسابقه داشتند و همدیگر را کنار می‌زدند!

چهار سال بعد و یک سال پس از روی کار آمدن دولت یازدهم ماجرا کاملا برعکس شده. اتفاقی که امروز در اینچئون رخ می‌دهد به هیچ وجه قابل قیاس با اتفاقات 4 سال گذشته نیست. اتفاقی که نشانه‌های آن را ابتدا در انتخابات آزاد کمیته ملی المپیک دیدیم و تعامل کم نظیری که میان وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک برای بازی‌های آسیایی اینچئون به‌وجود آمد. تعاملی که نقطه عطف آن در اینچئون متبلور شد. آنجا که وزیر ورزش و جوانان دوشادوش رییس کمیته ملی المپیک از سالنی به سالن دیگر می‌رود و از ورزشکاران حمایت می‌کند و این تعامل به اندازه‌ای بی نظیر است که عکس‌های دونفره گودرزی و هاشمی روی جلد رسانه‌ها می‌نشیند. گودرزی به این تعامل و سلسله مراتب و البته قواعد به اندازه‌ای پایبند است که حتی حاضر نیست در مراسم اهدای مدال شرکت کند و این ماموریت را به نهاد مستقیم یعنی کمیته ملی المپیک واگذار می‌کند. وزیری که تنها برای حمایت و همراهی ورزشکاران ایران به اینچئون آمده و با رفتارش نشان می‌دهد که قانونگرایی و حفظ شأن و جایگاه کمیته ملی المپیک ایران برای او یک اصل است.

حضور وزیر ورزش و رییس کمیته ملی المپیک در کنار یکدیگر نشان دهنده اتحاد و همبستگی خانواده ورزش ایران در بالاترین سطح است. خانواده بزرگی که تعامل و احترام در آن اصل محسوب می‌شود و دیگر در آن خبری از تنش، سهم خواهی، عداوت و کینه نیست. خانواده محترمی که همه اجزا و عناصر آن برای موفقیت بیشتر و بالاتر بردن پرچم ورزش ایران می‌کوشند.

تا پایان روز دوازدهم به اذعان خبرنگاران محمود گودرزی تلاشی برای رفتن کنار سکو و توزیع مدال از خود نشان نداد و بیشتر ترجیح داد وظیفه سازمانی خود را انجام دهد تا مشخص شود چرا همه از فضای اینچئوان ابراز رضایت می کنند چون دیگر از آن دعواهای زرگری برای سند زدن موفقیت به نام خود خبری نیست.