فصل گذشته کاملاً احساس میکردم که کل انگلیس میخواست لیورپول قهرمان لیگ برتر شود. هیچکس نمی گفت که آنها به خاطر بازی نکردن در لیگ قهرمانان شانس پیروزی داشتند و هیچکس به تصمیمات داوری که به نفع آنها گرفته شد، اشاره ای نکرد. روزی که ما با آنها روبهرو شدیم، همه چیز برای جشن آنها مهیا بود و من به بازیکنانم گفتم:” آنها میخواهند که ما دلقک سیرک باشیم. سیرک اینجاست و لیورپول باید قهرمان لیگ برتر شود. ولی شما نمی خواهید که این طور شود؟ پاسخ همه بازیکنان “ نه” بود. آنها ما را مجبور کردند که روز یکشنبه بازی کنیم. اگرچه ما نیمه نهایی لیگ قهرمانان را هم پیش رو داشتیم. اگر شنبه بازی میکردیم، شاید با روحیه دیگری در چمپیونزلیگ به میدان میرفتیم...” آقای خاص در ادامه این گفت وگو به گری نویل گفته است:” وقتی خوشحالی ام را با پورتو در شبی که منچستریونایتد را در لیگ قهرمانان 2004 حذف کردیم به یاد میآورم، زیباترین چیزی که به ذهنم میرسد، این است که فصل گذشته دقیقاً همین کار را مقابل پی اس جی انجام دادم و امسال هم امیدوارم آن را تکرار کنم. آن شادی متعلق به مربی نبود که احساس میکرد چیزی در حرفه مربیگری اش در حال تغییر است، بلکه فقط بخشی از وجود من بود. گاهی اوقات هیجانم را کنترل نمی کنم. وقتی دستیار بابی رابسون در بارسلونا بودم، او معمولاً به بازیکنان میگفت که بعد از شکست در یک بازی ناراحت نباشند. میگفت که یک باخت آخر دنیا نیست، ولی من با او هم عقیده نبودم. من در دوران مربیگری ام یاد گرفته ام که برای تیمها و افراد پیروز و برنده احترام قایل باشم. سال گذشته وقتی مقابل کریستال پالاس شکست خوردیم، میخواستم بازیکنانم را بکشم، ولی به رختکن حریف رفتم و به تک تک آنها تبریک گفتم. مشکل ما مشکل ذهنی بود. وقتی امروز برنده میشوی، فردا و پس فردا هم باید پیروز شوی. از یک سو چنین چیزی عادت است و از سوی دیگر تو را خسته میکند. برای اینکه هر روز مسؤولیتهای زیادی داری. خیلی از بازیکنان من سال گذشته توانایی روبهرو شدن با این شرایط را نداشتند.” مورینیو در این مصاحبه در مورد آزارد گفت:” ادن بازیکن فوق العاده ای است. پسری متواضع و خیلی مهربان که به هیچ وجه خودخواه نیست.
او فوق العاده است. با پدرش صحبت کردم و به من گفت که پسر بی نظیری دارد و میخواهد که او تغییر کند. برای اینکه میخواهد او بازیکن شگفت انگیزی شود که تکنیک بیشتری داشته باشد و حتی در زمین بیشتر خودخواهانه ظاهر شود. به من گفت که من میتوانم چنین چیزهایی را به آزارد بدهم. ولی واقعیت این است که ما نمی توانیم این بازیکنان فوق العاده را به حیوان یا ماشینهای رقابتی تبدیل کنیم. به آزارد گفتم که وقتی خوب بازی میکند خوشحال نباشد، بلکه باید کاری بکند که چلسی بتواند در بازی هایش پیروز شود.” مورینیو همچنین گفت:” من همیشه در حرفه ام یک پروژه مشخص داشتم. میخواستم پرتغال را ترک کنم و به انگلیس بروم و میخواستم هرطور شده در ایتالیا مربیگری کنم. به خاطر ذهنیت ایتالیاییها و جنبه تاکتیکی فوتبال آنها. بعد میخواستم در اسپانیا و رئال مادرید کار کنم. این اولین باری است که قدم بعدی ام را برنامه ریزی نکرده ام. میخواهم تا زمانی که چلسی عذر من را بخواهد در این تیم بمانم. از جمله مهمترین چیزهایی که در حرفه یک مربی میمانند، بازیکنان جوانی هستند که به ستاره تبدیل میشوند. واران 18 سال داشت که من او را معرفی کردم. سانتون 17 ساله بود. بازی دوم او مقابل یونایتد در لیگ قهرمانان بود. کارلوس آلبرتو در 18 سالگی در فینال چمپیونز گل زد. این جور چیزها جاودانه میشوند.”
نظر شما