دِلنگونُم مِره که وَردارُم بُبُرُمِش خِنه یَکی از قوماش به شهرایِ دِگه. ای جُمه یَم پیلَم رَفت که بُبُرُمِش خِنه نِواسه عَمَّش که به طِبس زندگی مُکُنه. مویَم واز پیکان لَخّه خوسُرُم ِگیریفتُمُ کِلّه کِردِم اونجه. بِرِیکه طِبس هواش خیلی گَرُمِ، تا رسیدِم دَرِ خِنه قومِ عیالُم، دِگه از تشنِگی دهنُم تِرَک خورد، بِرِیهَمی تا دَرِ خِنَشایِ واز کِردَن پِرّیدُم شیرِآبِ وِسط حولیشایِ واز کِردُم تا آب بُخورُم ولی هَم آمَدُم دهنُمِ بیگیرُم زیرِ شیر، یَرِگه صابخِنه یَک لَقَط زد تو پوزُمُ گفتِگ وَخِز یَره ای آب خوردنی نیستِگ. واچُرتیدُمُ گفتُم مَگِر مِشه آبی که از شیر میه خوردنی نَبِشه؟ گفتِگ ها! اینجه که مِشَد نیست. آبِ شیر مالِ دست به آب رِفتنُ باغچه آب دادنُ حموم رِفتنه. بِرِیِ خوردن بایِست وَخِزی ای دَبّه رِ بیگیری دستِت چارتا میلانُ دوتا خیابون لِخ بیکیشی بیری تا بِرِسی به آب انبارُ اَزونجه آب بِرِیِ خوردنِت وَردِری بیِری. گفتُم قربون دستِت اگِر بِرِیِ یَک قُرط آب بایِست ایقذَر اذیت بُرُم، پس هَمو بِیتَر که یا از تشنگی سَقَط بُرُم یا ایقذَر واستُم تا بِرِسُم ِمِشَدُ اَزونجه آب بُخورُم.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم وَختی شهری به گُندِگیِ طِبس، تو تامین نیازایِ اولیَشا عینِ آب آشامیدنیَم مُندَن، بعد مسؤولان چیجوری روشا مِره حرف از پیشرفتُ سازندگیُ آبادانیُ حلِّ معضلاتُ مشکلات بِزِنَن؟!