دو هنرمند تئاتر مشهد سروش طاهری و آرش تبریزی در اثنای آماده سازی نمایش «ابرهای باران زا» به کارگردانی مانلی حسین پور پس از مدت ها به شهر خود برای اجرای یک نمایش بازگشتند .

سروش طاهری بازیگر با سابقه ی تئاتر مشهد نیازی به معرفی ندارد . کارنامه اش پر از آثار نمایشی در مقام نویسنده ، کارگردان و بازیگر است . کمتر کسی است که بازی های او در “خانه شکلاتی” ، “تریلوژی مرگ" ، “مردان همیشه به خانه بازمی‌گردند” ، "فانوس‌های کور” و ... را به یاد نداشته باشد . سروش طاهری این روزها مدرس بازیگری در دانشگاه ها و مراکز علمی مختلف در رشته ی بازیگری است .

از سوی دیگر همه آرش تبریزی را با ”تراژدی تردید” رضا صابری به خوبی به خاطر داریم . ”آیه‌های غربت” ، "بازینامه باستان" ، ”افشاگری” ،  ” من ایرجم پسر فریدون یا سه قطره خون روی برف ” و ... کارنامه ی وی را پر بار کرده است تا در میان بازیگران برجسته ی مشهد قرار گیرد .

شاید بتوان گفت تئاتر مشهد برای دیدن این دو روی صحنه به شدت دلتنگ بود و نمایش «ابرهای باران زا» نوشته علی حاتمی نژاد پس از درخشیدن در ارمنستان این فرصت را دوباره فراهم کرد .

این دو هنرمند دلایل ترک شهر خود و مهاجرت به مرکز را در گفتگو با ما بیان کرده و فرصت سوزی را دلیل اصلی عدم پیشرفت مناسب تئاتر مشهد و مناسب نبودن جایگاه این رشته در میان مردم را ناشی از بی توجهی مسئولین می دانند .

- چرا هنرمندان از شهرهای خود مهاجرت می کنند و تصمیم میگیرند در جای دیگری به فعالیت خود ادامه دهند ؟

آرش تبریزی : این یک موضوع کلی است و فقط مختص به شهر مشهد نیست . خب در مورد مشهد چالش بیشتری دارد . این یک مقوله ی بین المللی است و هنرمندان تمام دنیا به واسطه ی وجود امکانات بیشتر در مراکز و یا اینکه ارتباط و شناسایی بهتر هنر تصمیم به مهاجرت میگیرند . در کشور ما و به خصوص مشهد اتفاقات بیشتری نیز دخیل است . موضوع به شدت کلی است و فکر میکنم همه از این موضوع با خبر هستند . سالن ، نور ، مسئولان ، هنرمند کیست ، چه جایگاهی دارد ، آیا توجهی به او و هنرش میشود و اینکه اصلا ً حضور هنرمند به چه واسطه ای است و چرا چنین کاری انجام میدهد و استقبالی میشود ؛ دلایلی همیشگی است که فکر میکنم همیشه صحبت شده و می دانیم که قطعا ً خوب نیست . مهاجرت هنرمندان مشهدی به مرکز قطعا ً اتفاق خوبی نیست و آفت جامعه هنرمان شده است . اما باید پیشرفت هنرمند و بهبود اوضاع زندگی اش را نیز در نظر داشته باشیم .

سروش طاهری : من قصد دارم در مورد خودم صحبت کنم . چند عامل مهم باعث مهاجرت من شد . اولین عامل آن میل به پیشرفت بود چرا که احساس میکردم چیز دیگری برای آموزش و یاد گرفتن در این شهر وجود ندارد همچنین نبود جایگاهی برای درخشیدن مسئله مهم دیگر بود . من پیشرفت می خواستم . نکته دوم کم حالی یا به شکل عامیانه تر کم محلی مسئولین شهر به موضوع تئاتر بود . از هم پاشیدگی و گسست روابط کاری بین دوستانم نیز نباید فراموش شود که دیگر روابط کاری درجه یکی وجود نداشت . حضور من درتهران و بازی در چند نمایش موفق برای جشنواره ها و اجرای عمومی ، شرایط مالی بهتر ، قبولی دانشگاه همه و همه باعث بوجود آمدن اوضاع بهتر برای من شد .

- چه دلایل  محکمی در قطعی شدن تصمیم شما تأثیر داشت ؟

آرش تبریزی : من با این موضوع خیلی مقابله کردم و برایم بسیار سخت بود . بعد از 12 سال کارکردن و زحمت کشیدن به این نتیجه رسیدم که در شهرمان اتفاق تازه ای برای من نمی افتد . و اینکه حاشیه های کم کم داشت تبدیل به مشکل بزرگ میشد . حاشیه مبنای بسیار سختی است و بخش زیادی از انرژی هنرمند را به خود معطوف میکند . ما در این شهر بزرگ شدیم و اینجا تبدیل به بازیگر تئاتر شدیم . فشار روی من در آن مقطع بسیار زیاد بود .

- بعد از فصل مهاجرت آنچه که میخواستید و به دنبال آن بودید را به دست آوردید ؟

آرش تبریزی : بله . اما پیش از آن باید دید دیدگاه نسبت به این قضیه چیست ! کسانی در فضای تهران کار میکنند که افراد حرفه ای هستند و در فضای آن شهر بزرگ شده اند . تجربه کارکردن با آنها و کسانی که کارشان بازیگری تئاتر است بسیار مفید و مهم است . فکر میکنم از روزی که وارد آن فضا شدم همیشه درگیر تئاتر بودم . جشنواره ، تمرین یا اجرای عموم . در حالی که در مشهد به زحمت 4 ماه در فضای تئاتر کارمیکردم و مابقی وقتم هدرمیشد . از این بابت میتوانم بگویم موفق بودم و به آن چیزی که میخواستم رسیدم .

سروش طاهری : اول از همه این طور نبود که کسی من را نشناسد . تنها کار من این بود که صبر کردم . من با تلاش ثابت کردم که بازیگر خوبی هستم . بیشتر از صبر تلاش کردم . تلاش شامل مطالعه ، کار کردن ، تمرین کردن و مردم داری است . متأسفانه در بین هنرمندانمان فقر مطالعه و تلاش به شدت وجود دارد . موفقیت یک بسته است که شامل چیزهایی است که اشاره کردم . من همه این کارها را انجام داده و معتقدم که موفق هستم .

-  در گذشته قرارداد تیپ بازیگران وجود داشت که دیگر خبری از آن نیست . با توجه به این شرایط وضعیت معیشتی بازیگر چه می شود ؟

آرش تبریزی : گاهی کاری چند ماه تمرین میشود و نهایتا ً در جشنواره رد میشود و پس از آن خبری از دریافت مالی نیست . آن قراردادها دیگر وجود ندارد . مسائلی مثل تجربه کاری و تأثیرگذاری در یک نمایش جای آن را گرفته است . البته به آن شیوه رعایت نمی شود ولی شباهت هایی به آن دارد . تفاوت هایی میان دستمزد من و دیگر بازگر تازه کار وجود دارد . هیچ وقت در تئاتر دستمزد بازیگری که حرفه اش بازیگری است خوب نیست و خوب نخواهد شد . یعنی قطعا ً باید با حداقل ها زندگی کنیم . اینجا بحث تحمل به خاطر علاقه پیش می آید یعنی میتوانید بخاطر عشق تحمل کنید . در تهران شرایط بهتر است ولی آنجا نیز مشکلات خاص خودش را دارد . همه چیز به خود بازیگر بستگی دارد .

سروش طاهری : واژه ی به اسم اقتصاد هنری یا تئاتر اقتصادی وارد شده است . این به چه معنی است ؟ یعنی خود تولید کنید و بفروشید . برای من که فقط بازیگر تئاتر هستم و بخش هنری نمایش برایم مهم است لطمه ی زیادی وجود دارد . تماشاگر عام برای من بازیگر نمی آید . نمایش هایی وجود دارد که بازیگران سینما می آورند و رقم های نجومی می فروشند .

-  چه ارگان یا نهادی باید برای بهبود اوضاع وارد شود ؟

آرش تبریزی : ببینید تئاتر ما دولتی است و این موضوع فقط با دولت مردان حل میشود . اتفاقاتی مثل بازگشایی سالن های خصوصی موضوع خوبی است چرا که یک نمایش قطعا ً اجرا میشود . نمایشی که چهار ماه یا بیشتر زمان برده و رد شده از اجرای عمومی باز نخواهد ماند . اما اینجا به دلیل کمبود سالن این اتفاق نمی افتد یا برای همه این اتفاق نمی افتد . فکر میکنم برای مشهد دو سالن خیلی کم است . برای این همه هنرمندی که توانایی جذب بیننده با بلیط 20 هزا تومان را دارند . این کاری است که هنرمندان نمی توانند انجام دهند و قطعا ً نیاز به دخالت دولت مردان و مسئولین است .

سروش طاهری :  دولت باید حمایت کند و پول ندارد ! کسانی که تهیه کننده های بزرگ دارند ، هزینه های بالا می کنند  و بازیگران چهره از سینما می آورند که نیمی از من و بزرگترها بازیگر نیستند . خوشحال هستند که چند صد میلیونی می فروشند و همه راضی هستند . ولی برای ما که فقط تئاتری هستیم بسیار سخت است .

-  و به عنوان حرف آخر ...

آرش تبریزی : خیلی زیاد خوشحالم که بعد از مدتی طولانی در شهری که بزرگ شده و کمک شده ام نمایش اجرا میکنم . نمی دانم چطور خوشحالی خود را ابراز کنم و با آغوش بازی پیشنهاد را پذیرفتم . امیدوارم این اتفاق ادامه دار باشد و روند روزهای خوبمان ادامه داشته باشد .

سروش طاهری : چند روز پیش به مناسبت افتتاحیه جشنواره منطقه ای به یکی از آسایشگاه جانبازان رفتیم . عکاسی به من گفت کنار یکی از جانبازان به همراه گل قرار بگیری تا عکس بگیرم . من اجازه ندادم چرا که من با گل و سوءاستفاده از این شخص قرار است خودم را بزرگ کنم ! این بسیار مسخره است . چرا باید چنین کاری کنیم ؟ هیچ وقت ادعای بیخود نداشتم و همیشه کار کردم . سعی کردم دیگران کار من را ببینند . به همه پیشنهاد میکنم که به دنبال چیزی جز خودشان نباشند . هنرمند خود صاحب همه چیز است .