تا هَمی چَنوَخت پیشا بیشترِ روزا با هَمدِگه از دَرِ خِنه هاما دَرمیِمَدِم که بِرِم به سَرِ کارِما وَلی یَکچَنوَختی مِرفت که دِگه ای یَرِگه رِ نِمِدیدُم؛ نه دَرِ خِنَشایُ نَیَم تو میلانی جایی. بِرِیهَمی دیروز وَرخواستُم رفتُم دَرِ خِنشایُ به عیالِش گفتُم شووَرِت چیکارِش رِفته که دِگه تو مُحَلّ نِمیبینُمِش؟ تا ایره گفتُم دیدُم چشماش رِ قِلِفتی اشک گیریفتُ گفتِگ بیا تو خِنَما خودِت بیبین. تا رفتُم تو حالِشا دیدُم شووَره یَک گوشه خوابیده یُ عینِ یَک لوخ لاغرُ ضعیف احوال رِفته یُ مویاشُ ابرویاشَم رِخته. ایقذَر دِلُم بِرَش سوخت که مویَم گیریَم گیریفت. به عیالِش گفتُم ایکه سالمُ مَقبول بود، بِرِیچی الان ایجوری رِفته؟ گفتِگ شووَرُم سرطان گیریفته یُ هَم هَرروز بایِست بُبُرِمِش مَریضخِنه بِرِیِ شیمی دَرمونی که هَم یَک عالم پول ازِما مِگیرنُ هَمَم آقامان به ای حالُ روز اُفتِده؛ تازَشَم دکترِ بِزِم گفتِگ زیاد امید نِدِشته باشُم که شووَرُم زنده بُمانه.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم وَختی دانشمندایُ محققایُ دکترا مِگَنُ ما مردمَم مِدِنِمُ مِبینِمُ مُشنُفِم که غِذایِ ناسالم باعث 75درصدِ ای سرطانا مِره، بِرِیچی وازَم دوروَرِ ای فست فوتایُ غِذاهایِ کنسرویُ روغنِ پالمُ ایجور آتا آشغالا مِچِرخِمُ اَزیناها مُخورِم؟