نَواسه خِلَم از وَختی دانشگا اصفاهان قِبول رَفت، دِگه وَرنگشت مِشَد بِرِیکه هَمونجه یَک دختر اصفاهانی گیریفتُ مُندِگار رَفت. عیالِش رَم که تو عروسیشا دیدُم یَک دخترِ مَقبولُ شیکّان پیکّانی بود. دیروز هَم آمَدُم خِنه دیدُم عیالُم دِره گیریه مُکُنه. بِزِش گفتُم واز پول مِخِی که ایجور آبغوره گیریفتی؟ گفتِگ نه یَره؛ دِرُم بِرِیِ او قومِ اصفاهانیت گیریه مُکُنُم. خِندیدُمُ گفتُم حَتمَنی بِزِت خِبَر دادَن که از گُشنِگی مُرده!

تا ایره گفتُم عیالُم وَرخاست یَک گورمُشت زد تو پوزُمُ گفتِگ چَلغوز! مَگِر اخبار رِ نَشنُفتی؟ امروز وَختی دختره دِشته با ماشینِ شووَرِش مِرفته خِنَشا، ناسَن یَک موتوریه چِفتِش نِگَر مِدره یُ هَموجور از اَلَکیُ بُدونِ دلیل یَک دُول اسید پیشینگه صورتُ دستاش مُکُنه. الانَم خِلَت زنگ زدُ با گیریه گفتِگ دختَرَکه تو مَریضخِنه یُ صورتِش قِلِفتی سُخته یُ چِشاش کور رِفته یُ دِره مِمیره.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم ایناکه رو زنُ بِچّه مردم اسید پیشینگه مُکُنَن چیَن؟ آدم که نیستن بِرِیکه هیچ آدمی دِلِش نِمیه با یَک آدمِ بیگناه دِگه همچی کارِ نامَقبولی بُکُنه. شیطونَم نیستن بِرِیکه شیطون فِقط بِرِیِ آدم سُجده نِکِرد ولی رو آدم اسید که پیشینگه نِکِرد!