كبر صفتي است در نفس و باطن انسان، كه اين صفت در ظاهر داراي آثار و ثمراتي است كه باعث حقير شمردن ديگري و برتري بر آن گردد، همانند مضايقه داشتن از همنشيني با او يا هم غذا شدن با او يا امتناع كردن از نشستن كنار او و يا عدم رفاقت با او و انتظار سلام كردن و پيش افتادن از او در راه رفتن و با بي توجهي به او در موقع سخن گفتن و يا به حقارت با او تكلم كردن مي باشد، اما این صفت پیوسته از سوی ائمه اطهار (عَلیه السَلام) ترد می گردید؛ چنانچه در این باره نقل است روزی حضرت سیدالشهدا (عَلیه السَلام) سوار بر اسب از محلی عبور می کردند. در راه چند فقیر بینوا و بیچاره را دیدند که بر روی کهنه عبایی بر خاک نشسته و تکه های خشک نان در دست دارند و می خورند. آن ها همین که چهره ی نورانی امام حسین (عَلیه السَلام) را دیدند گفتند: «ای پسر رسول خدا؛ بفرمایید و از این غذا بخوریید».

امام (عَلیه السَلام) فوراً از اسب پیاده شد و کنار آن ها آمده و با کمال تواضع در کنار آن ها بر خاک نشستند و با آن ها از نان ها میل فرموده و آنگاه این آیه شریفه را تلاوت فرمودند:

اِنَهُ لا یُحِبُّ المُستَکبِرین؛ همانا خداوند متکبرّان را دوست نمی دارد(سوره نحل: آیه 23).

سپس بیان داشتند: ای دوستان! من دعوت شما را پذیرفتم. اینک نوبت شماست که دعوت مرا اجابت نمایید. امروز برای نهار به منزل من تشریف بیاورید.

فقیران خاک نشین دعوت امام (عَلیه السَلام) را پذیرفتند و همراه آن حضرت به طرف خانه حرکت کردند.

امام حسین (عَلیه السَلام) خدمتکار خانه را فرمود:

«هرچه را از غذا در خانه، ذخیره کرده ای برای این مهمانان بیاور.»

پس سفره ای رنگین ترتیب دادند و به این ترتیب پذیرایی شایسته ای از ایشان به عمل آوردند.

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج44: 189.

2-سید علی حسینی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسین (ع): 28-29.