پَریروز که جُمه بود شُنُفتُم نِمایشگایِ کتاب به مِشَد واز رِفته، بِرِیِ هَمی جینگی لباسامِ بَرُم کِردُمُ کِلّه کِردُم اونجه تا هَم یَکچَنتا نایلُنُ خودکارُ ایجور چیزا اُشانتیون بیگیرُم، هَمَم از اَلَکی تو غرفه ها بِچِرخُمُ کتابا رِ وَردارُم عَسکاشایِ نِگا کُنُمُ مُفته بُخوانُمِشا. اولِش که مُخواستُم بُرُم تو، با خودُم گفتُم یَره حالا با ای گیریفتاریایُ گیرونیایُ بی پولیِ مردم، دِگه کی کتاب مِخِره یُ مُخوانه، حَتمَنی الان تو نِمایشگا هَم یَک چُغوکیَم بال نِمِزِنه ولی وَختی رفتُم تو دیدُم یَره اَندِزه دَهتا صفِ شُله خِلایق توش لوکّه بودنُ دَم دَرِ هر غرفه یی یَک عالَم آدم تارُت پارت بودنُ هَموجور کتاب مِخِریدَن. یَکوَر بِچّه خُردویا بودن؛ یَکوَرِش پیرپاتالا؛ یَکوَر دانشجویایُ یَکوَرَم دانش آموزایُ اینا که مِخَن بِرَن به دانشگا؛ باقی مردمَم که هَمّه وَرِش مُجُلّیدَن.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم ما مردم که ایقذَر کتاب رِ دوست مِدِرِمُ تا هَم یَک نِمایشگایِ کتابی واز مِره که کتاب آرزونتر مِده، هَمّه کِلّه مُکُنِم مِرِم یَک عالَم کتاب مِخِرِم پس بِرِیِ چی وازَم مِگَن که ایقذَر آمار مطالعه به کیشورما پایینه؟ نکُنه هَمّه مردم عین مو فِقط کتاب رِ مِگیرَن که بِرِیِ قِشنگی بُگذارَن رو طاقچه خِنَشا؟!