در این باره حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) بیان داشته اند: خنده دو قسم است: خنده ايست كه خدا آن را دوست دارد و خنده ايست كه خدا آن را دشمن دارد، اما خنده اى كه خدا آن را دوست دارد، آنست كه مرد به روى برادر خويش از شوق ديدار وى لبخند زند اما خنده اى كه كه خداوند متعال آن را دشمن می دارد آنست كه مردی سخن خشن و ناروا (در حق کسی) گويد كه بخندد يا عده ای به واسطه آن بخندند و بسبب آن هفتاد پایيز در جهنم سرنگون می گردد، و نیز امام باقر (عَلیه السَلام) فرموده اند: تَبَسُّمُ الرَّجُلِ في وَجهِ أخيهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ؛ لبخند آدمى به روى برادر مؤمنش، حسنه است.

همچنین امیرالمومنین على (عَليه السَلام) می فرمایند:خَيرُ الضِّحكِ التَّبسُّمُ؛ بهترين خنده، تبسّم است، و نیز لقمان (عَلیه السَلام) به فرزند خود فرموده است: يا بُنَيَّ، ايّاكَ وكَثرَةَ الضِّحكِ ؛ فَإِنَّهُ يُميتُ القَلبَ؛پسرم! از خنده زياد بپرهيز؛ زيرا دل را مى‏ميراند.

منابع:

1-بحارالأنوار، ج 74 : 288.

2-غرر الحکم و درر الکلم، حدیث:4964.

3-تفسير قرطبی، ج 13: 175.

4-نهج الفصاحه، حدیث: 1892.