زمانيكه دربار فاسد پادشاهی و رجال سياسی سر سپرده قاجار، مزدورانه و مزورانه علناً سنگِ بندگی طاغوت ‌هاي شرق و غرب را به سينه ميزدند و بی‌شرمي و گستاخيشان به حدي رسيده بود كه حتي كوششی در اختفای بندهای اسارت و يوغ بندگي و بردگي خويش نمی ‌نمودند، اميركبير در برابر دشمنان دين و مجريان سياست استعماری، يك تنه قيام كرد و پوزه استكبار و عمّال داخليش را به خاك ماليد؛ چنانچه در این باره سیروس سعدوندیان می نویسد: یکصد و شصت و هفت سال پیش، در آغاز سلطنت ناصرالدین شاه و صدارت میرزا تقی خان امیرکبیر(1264 هجری قمری)، ایران با تهی بودن خزانه، بی سرو سامانی دستگاه دولت و آشفتگی سراسر کشورـ به استثنای آذربایجان ـ صاحب نظام اقتصادی و کشاورزی و عقب افتاده ای بود و از صنعت جدید بی بهره بود. اقتصاد بیمار ایران، به ویژه باز بودن دروازه های کشور به روی مصنوعات و کالاهای فرنگی، موجب خارج شدن ذخیره طلای ایران گشته بود. زیرا راه نجات ایران از آن ورطه هولناک، حمایت از اقتصاد ملی بود تا از این رهگذر سیر تنزل اقتصادی را متوقف ساخته، صنعتی کوچک و فراخور فراهم آورده، ترقی کشاورزی، کاهش واردات و افزایش صادرات و تولید ملی را میسر نماید و به گفته خودش از «فرار شمش های طلا» ممانعت کند. از همین روی، افزون بر تحولی که در حالت رکود کشاورزی به وجود آورد، به تاسیس صنعت ملی نیز دست یازید: صدور طلا را ممنوع کرد، فرمان آزادی استخراج معادن برای اتباع ایران صادر گردید، دولت و ملت هر دو به این کار دست زدند و بهره برداری از معادن آغاز شد. همزمان، کارخانه های پارچه بافی، شکرریزی، کاغذ سازی، چینی و بلورسازی، چدن ریزی و فلزکاری و دیگر صنایع کوچک نیز تاسیس گردید. امیر کبیر همچنین در سال 1267 هجری قمری شش تن از صنعت کاران ایرانی را برای آموزش رشته های مختلف به روسیه و دو تن را به عثمانی اعزام نمود.

امیر در راه ترقی صنعت ملی از پشتیبانی، تشویق و مساعدت به اهل فن و هنر هیچ دریغ نورزید. هنرمندان و صنعت کاران ایرانی نیز به این دعوت پاسخی نیکو دادند و به تولید کالای مرغوب ملی و رقابت با امتعه فرنگی مبادرت کردند. از جمله این هنرمندان، یکی هم «خورشید خانم» زنی تهرانی، بود که نمونه ای از زر دوزی دورِ لباس نظامیان را، که تا آن زمان از اتریش و عثمانی وارد می شد، ساخت. امیر آن زن هنرمند را تشویق کرده، فرمان داد شاگردان متعدد بگیرد و تا پنج سال نیز زردوزی لباس نظامی در انحصار او باشد. بدین قرار، «خورشید خانم» نخستین زن تهرانی بود که در ترقی تولیدات ملی به رقابت با کالای فرنگی پرداخت و در این مهم توفیق یافت.

خبر این واقعه در «روزنامه وقایع اتفاقیه» به چاپ رسید. متن خبر، مورخ جمعه یازدهم ربیع الثانی 1267 هجری قمری، بدین قرار است: «ضعیفه تهرانی زر دوزی دوره ملبوس صاحب منصب نظامی را به قاعده ی روم دوخته و در کمال خوبی به عمل آورد که در این هفته به نظر اولیای دولت علیه رساند. به طوریست که مطلقا با کار اسلامبولی امتیاز داده نمیشود. اولیای دولت علیه حکومت فرمودند که شاگرد بسیار نگاهدارند و تا مدت پنج سال احدی در عمل او شراکت ننمایند».