ناسن از دستُم وِل رفتُ افتاد رو لِنگُمُ کِلیک خُردویِ لِنگمُ دِلنگون رَفتُ ایقذَر خون اَزِش پیشینگه رَفت که بیهوش رفتُم. دیروز که تو صفِ نونواییما واستاده بودُم ناسَن یَک جِوونِ خِلافی آمَد باقیه رِ توله دادُ جازَدُ رَفت جولو. مو که تِرسیدُم بِزِش چیزی بُگُم ولی یَک مَرده که پشتُم واستاده بود بِزِش گفت یَرِگه بیا برو تَیِ صف. جِوونه تا ایره شُنُفت وَرگَشت گفتِگ کی چینگِش رِ واز کِرد؟ مَرده گفت مو بودُم چَلغوز. خُلِصه اینا سَرِ یَک جازِدن تو صفِ نون با هَم کِلّه وَنگ رِفتنُ مَرده یَک گورمُشتِ قایِم زد تو پوزِ جِوونه. جِوونه یَم که دید خیطّه اَزی کتک بُخوره ناسَن دست کِرد تو جیبِ تُنبونِشُ یَک چاقون دَراوُردُ تا تَیِش فورو کِرد تو دِلِ مَرده، بعدَم عینِ کَلِژدَک دَر رَفت. مَرده یَم افتاد به زِمینُ هَمونجه ایقذَر اَزِش خون وِل رَفت بیرون که تا اُرجانس ریسید تِموم کِردُ یَکراست راهیِ قبرستون رَفت.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم وَختی ما آدِما مِدِنِم که تو عصبانیت نِمِتِنِم جولو خودِمای بیگیرِمُ کُنتُلُرِمایِ از دست مِدِمُ نِمِفهمِم چیکار مُکُنِم پَس برِِیچی وازَم بَضیا تو جیباشایُ تو ماشیناشا چاقونُ قمه یُ شمشیرُ ساتور مُگذارَن که باعث بِره یَکروز باهِشا بِزِنَن یَکنِفَر رِ نِفله کُنَنُ هَم باقیِ عمرِ خودِشا از بِین بِره هم عمرِ او بدبخت.