شاید مسوولان فرهنگی و مذهبی کشورمان تصور می کنند در قالب جشنواره ها , سخنرانیها , برنامه های مذهبی, ممیزی ها و ... خیلی تلاش کرده اند تا مردم جامعه بخصوص جوانان را در مسیر درونی کردن مذهب هدایت کنند.

خیلی سعی کردند با چاپ انواع و اقسام کتب مختلف به مردم  چگونه زندگی کردن را بیاموزند ؛ما پای روضه خوانی ها اشک ریختیم, برای شرکت در مجالس مذهبی پیش قدم بودیم و تا وقتی بچه هایمان بزرگ شدند نمی دانستیم ژل زدن یعنی چه و مارک بهترین ادکلن کدام است نمی دانستیم میشود بدون در نظر گرفتن جنسیت کنار هم انواع و اقسام تجمع ها را تشکیل بدهیم: تجمع مو فرفریها, تجمع آب پاشیدن ها , تجمع علیه فلان حرکت اجتماعی  و بهمان حرکت حوادثی؟

 اما حالا فرزندانمان دارند راه خودشان را می روند, رخت انتخابی خودشان را می پوشند , از الگوی خودشان تبعیت می کنند , برای تجمع هایی که دعوت نامه اش در فضای مجازی منتشر می شود بهانه ها وفرهنگ خاصی دارند که در ذهن ما نمی گنجد.

منِ مادر یا توی پدر و مسوولانی که در این مقوله تلاشهای قابل توجهی داشتند فکر می کردیم وقتی فرزندمان به سن نوجوانی و جوانی برسد می شود همان نوجوان یا جوان دهه پنجاهی که می نشستیم در مسجد و برای  رزمندگان بسته های خوراکی می پیچیدیم یا همانهایی که از مدرسه فرار می کردند برای رفتن به جبهه و اعتقاد  خاص خودشان را داشتند در جنگیدن و پیکار . همانهایی می شوند که برای حفظ تعهدات انقلابی خود از هر روزنه تنگی می گذشتند مبارزه می کردند و از اعتقاداتشان دست نمی کشیدند.

اما به قول یکی از صاحب نظران اجتماعی تجمعاتی که حالا جوانان در شهرهای گوناگون  برگزار می کنند مانند تجمع در مراسم مرحوم پاشایی، نه از سوی صدا و سیما طی پخش سرودها و ویژه برنامه های مختلف تبلیغی یا نهادهای رسمی و با صدور بیانیه های مختلف, بلکه از طریق شبکه های اجتماعی و با قرارهای شخصی انجام میشود. چرا که آنها ، فارغ از تحمیلات و تضییقات و تحدیدات و تهدیدات، علاقه مندی های خود را دنبال می کند.

به قول دکتر مجید ابهری آسیب شناس اجتماعی:"  جامعه ما برای جوانان مخاطب شناسی نمی کند و سلیقه آنها را نادیده می گیرد برای همین امروز میبینیم جوانان درتشییع جنازه یک خواننده پاپ بیشتر از یک شخص فرهنگی_ مذهبی  شرکت می کنند."

وی می افزاید :" این زنگ خطر است چون ما میتوانیم از ابزارها و فناوریهای جدید برای برقراری ارتباط با جوانان استفاده کنیم  و کوتاهی میکنیم."

دکتر ابهری اینها را در حالی می گوید که جامعه ما به دنبال محدود کردن شبکه های اجتماعی است  حال آنکه محدودسازی شبکه های اجتماعی هم از اساس بی فایده است که هر گونه سدسازی در برابر نسل جوان می تواند تنها به ایجاد بدبینی و شکاف بیشتر منتهی شود. و این در حالی است که دکتر ابهری از هم اینک معتقد است : "ما غفلت کردیم و بخشی از جوانان ما از دست رفتند."

به گفته دکتر حسین باهر رفتار شناس و آسیب شناس اجتماعی:" مردم ما احساساتی هستند و درگیر هیجانات اجتماعی می شوند دیروز تختی هیجانات مردم را برانگیخت و امروز یک خواننده پاپ که از دل جوانان می خواند و چنان این برانگیختگی احساسی شدید بود که ساعاتی خیابانهای تهران را بست."

اما واقعا چرا کسی که نه از جنس مردان سیاسی است و نه اجتماعی یا مدنی یک باره برای جوانان ما اسطوره می شود اسطوره ای که از متن خودشان بیرون کشیده اند. آیا نه این است که مفهوم اسطوره آن هم از نوع کلاسیک برای نسل جوان ما فرو ریخته؟

به قول دکتر ابهری :" امروز جوانان الگوهایی که ما به آنها ارایه می کنیم نمی پسندند و این ناشی از عدم سلیقه سنجی ما از زبان مورد پسند جوانان , ضعف بیان مان در برقراری ارتباط با جوانان و ناتوانی در ارایه الگوی مطابق زمان است."

حالا می اندیشیم نه تنها متولیان فرهنگی ما که جامعه شناسان ما نیز از آنچه در جامعه و به ویژه میان نسل جوان در حال اتفاق است بی خبرند چرا که به رغم تمام  برنامه های رسمی فرهنگی, آموزشی و مذهبی انگار اتفاقاتی دیگر در جریان است که نیازمند آسیب شناسی و تامل است.