اما امیر قلعه‌نویی با تفکراتی شبیه علی پروین در لمپنیسم و خوزه مورینیو در لجاجت،باید برای حفظ همه دستاورد هایش بجنگد. امروز که نتیجه ها بر خلاف آرزوهای قلعه‌نویی بوده ،اگر میدان خالی کند ،تمام اعتبار خودش را به باد فنا داده است. دو بار (حیا کن ...رها کن) شنیدن ،برای مردی که همیشه نقش برنده ها را داشته ،سخت است...اما سخت تر، رها کردن در میانه بازی است...نوعی جر زدن!!!
امیر قلعه‌نویی که در خاطره دوست ودشمن با نوعی لجاجت بر سر عقایدش شناخته می‌شود،در برهه ای حساس گیر کرده.از طرفی سرنوشت علی پروین را می بیند و از طرفی سرنوشت و اعتبار خودش را...!!
این میان هوادارانی هستند که حافظه آنها قد ماهی های تنگ است و فراموش کرده اند که مربی آنها همان است که گلوی خود را برایش پاره می کردند.همان که پشت درجه هایش پناه میگرفتند و اعتبارش را سپر بلا میکردند. حالا همین هوادار شعار سر می دهد. اما مهم این است که امیر قلعه‌نویی کدام راه را انتخاب می کند؟
یا باید با همین بازیکنان قدیمی بماند و بجنگد و یا دوباره 3 سال را وعده بگیرد.مشکل این است که دیگر جانی برای این امیر میانسال نمانده.جنگ های فرسایشی او با انبوهی آدم ،تاب وتوانش را گرفته.تازه او سر آمد جنگاوران فوتبالی بوده.پیش از او دایی ومایلی کهن هیچ نتوانستند میانه جنگ و فوتبال ،در فوتبال هم برنده باشند.
مساله این است که امیر قلعه‌نویی باید بین جنگیدن و فوتبال یکی را انتخاب کند .آیا میتواند؟
این سوال را باید در خلوتش پاسخ دهد.جنگیدن در خارج فوتبال تمام انرژی او را گرفته.تمام آنچه را که روزی در زمین فوتبال داشت،حالا در درگیری‌های فکری تباه می کند.به این فکر کرده که همین چند روزه را بی دغدغه تنها مربیگری کند؟
آنها که اطرافش هستند و مدام او را در تمام جنگ ها برنده فرض می کنند و همین تفکر را به ذهن او القا می کنند ،تنها به فکر خودشان هستند.مشکل اینجاست که اطرافیان و نزدیکان امثال دایی و مایلی کهن ،بیشترین آسیب را به آنها می زنند. باختن در ذات فوتبال است.برد وباخت جزو لاینفک هر مسابقه است.اما بد باختن برای مربی که آمار پیروزی هایش همین امروز هم حسرت بر انگیز است ،وقتی سخت می شود که مدام جانب حق را برای خودش محفوظ بدارد.
امروز قلعه‌نویی باید فکری به حال آینده خود کند.یا فقط مربی باشد و پیروزی را کسب کند ،یا همین اندک انرژی باقیمانده را در جدل های بی فایده بگذارد.
نظر شما