آب مزایای فراوانی برای سلامتی بدن دارد. هر سلول از بدن ما برای درست عمل کردن به آب نیاز دارد و هر عمل متابولیک در بدن نیز تشنه ی آن است. تقریباً %55 تا %75 از حجم بدن از آب تشکیل شده است، و اگر آبی که در روز از طریق نفس کشیدن، عرق کردن و ادرار از دست می دهیم را حدود 8 لیوان فرض کنیم، ضروری است که بخواهیم این میزان را با خوردن آب دوباره جبران کنیم. آب مایه اصلی زندگی است. انسان بیشتر از یك ماه هم می‌تواند بدون غذا زنده بماند اما اگر بیش از یك هفته آب به بدنش نرسد خواهد مُرد. حتی گیاهان و جانورانی كه در خشكترین ننقاط زندگی می‌كنند، به مقداری معین آب نیاز دارند.  بیشتر دانشمندان عقیده دارند كه زندگی در آب آغاز شده است و نخستین موجودات زنده آبزی بوده‌اند. در قرآن کریم نیز آمده است كه همه چیز از آب زنده است. خداوند در آیات متعدد انسان را به تفكر در آب و شكرگزاری این نعمت بزرگ یادآور شده است. آب به عنوان بركت خداوندی است كه حیات می‌بخشد، حیات را حفظ می‌كند و بشر و زمین را پاكیزه می‌گرداند. عرش خدا بر روی آب و بهشت به صورت باغ هایی كه نهرهایی زیر آنها جاری است تشریح می‌شود. به نظر می‌رسد كه در قرآن آب با ارزش‌ترین آفریده خداوند بعد از انسان می‌باشد. اما جالب است بدانید که این مایع حیاتی در گفتار ائمه اطهار (علیه السلام) جایگاهی ویژه  بوده چنانچه خواصی منحصر به فرد برای آن بیان داشته اند.

در این باره ابوطيفور طبيب نقل می کند: بر امام كاظم (عليه السلام) وارد شدم و ایشان را از نوشيدن آب، باز داشتم.
پس ایشان در پاسخ به من فرمودند: وَما بَأسٌ بِالماءِ؛ وَهُوَ يُديرُ الطَّعامَ فِي المَعِدَةِ ، وَيُسَكِّنُ الغَضَبَ ، وَيَزيدُ فِي اللُّبِّ ، وَيُطفِئُ المِرارَ نوشيدن آب، اشكالى ندارد.  چرا که آب، غذا را در معده مى چرخانَد، خشم را فرو مى نشاند، بر هوش مى افزايد و تلخه را خاموش مى كند» .

همچنین در این باره از امام صادق (علیه السلام ) روایت شده است که ایشان بیان داشته اند: حضرت محمد (صلى الله عليه و آله )، به هنگام روزه گشودن، با حلوا افطار مى كردند. اگر حلوا نبود، با شكرينه اى ديگر يا چند دانه خرما و اگر آن نيز نبود، با آبِ خالى. چرا که مى فرمودند: يُنَقِّي المَعِدَةَ وَالكَبِدَ ، وَيُطَيِّبُ النَّكهَةَ وَالفَمَ ، وَيُقَوِّي الأَضراسَ ، وَيُقَوِّي الحَدَقَ وَيَجلُو النّاظِرَ ، وَيَغسِلُ الذُّنوبَ غَسلاً ، وَيُسَكِّنُ العُروقَ الهائِجَةَ وَالمِرَّةَ الغالِبَةَ ، وَيَقطَعُ البَلغَمَ ، وَيُطفِئُ الحَرارَةَ عَنِ المَعِدَةِ ، وَيَذهَبُ بِالصُّداعِ؛ آب، معده و كَبِد را تميز مى كند، دهان را خوش بو مى كند، دندان ها را محكم مى سازد، چشم را قدرت مى دهد و ديده را جلا مى بخشد، گناهان را از انسان مى شويد، رگ هاى برآشفته و تلخه تحريك شده را فرو مى نشانَد، بلغم را از ميان مى بَرَد، حرارت را از معده برمى دارد و سردرد را نيز از ميان مى بَرَد»؛ و نیز در الفقه المنسوب للإمام الرضا (عليه السلام)  درباره آب سرد آمده است: الماءِ البارِدِ أنَّهُ يُطفِئُ الحَرارَةَ ، ويُسَكِّنُ الصَّفراءَ ، ويَهضِمُ الطَّعامَ ، ويُذيبُ الفَضلَةَ الَّتي عَلى رَأسِ المَعِدَةِ ، ويَذهَبُ بِالحُمّى؛ آب سرد حرارت بدن را فرو مى نشانَد، صفرا را آرام مى سازد، غذا را هضم مى كند، پس مانده اى را كه در سرِ معده هست، ذوب مى سازد و تب را از ميان مى بَرَد.

منابع:

1- کلینی. الكافي، ج 6: 381؛ ج4: 153.

2- طبرسی. مكارم الأخلاق، ج 1: 336، 339.

3-الفقه المنسوب للإمام الرضا(ع): 346.

4-محمّدى رى شهرى. دانشنامه احاديث پزشكي، ج1 :455.