عزت‌ا... ضرغامی در سالهای مدیریتی خود در این مجموعه عظیم با تمام فراز و فرودها، کارنامه مثبتی از خود به جا گذاشت. او در سخت‌ترین سالها، صدا و سیما را توسعه داد. فشار تحریمها را از سر گذراند وقتی که یکی یکی ماهواره‌های مختلف شبکه‌های ایرانی حذف می‌شدند.
ضرغامی اگر چه دیر، اما دریافت تنوع در محصولات یکی از راه‌های بازگرداندن مخاطبان داخلی از وابستگی به شبکه‌های ماهواره‌ای، به سوی شبکه‌های داخلی است. اما به گمان این قلم این تکثیر و تنوع با کیفیت لازم همراه نبود. به واقع ضرغامی تنها چراغ برخی شبکه‌ها را روشن کرد و اسباب تولد آنها را با تمام محدودیتها و کمبود منابعی که داشت فراهم کرد حالا زمان بازبینی کیفیت آنها و مدیریت محتوایی آنهاست.
با کمال تأسف رسانه ملی ما همواره و در تمام این سالها، مهمترین نکته در تولید برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی را نادیده گرفته و آن شاخصه سرگرمی این برنامه‌هاست. هیچ بیننده‌ای از رادیو تلویزیون انتظار ندارد برایش کار بازاریابی، دانشگاه، درمان و امثالهم را انجام دهد.
در وهله نخست همه رادیو یا تلویزیونشان را روشن میکنند تا سرگرم شوند. بنابراین شبکه‌های روز تلویزیونی دنیا حتی اگر برنامه‌های آموزشی و علمی، عقیدتی و دینی، اقتصادی و... را تولید می‌کند، وجود خط پررنگ سرگرمی را در آنها رعایت کرده و طوری آنها را می‌سازند که بیننده هر آینه برای دیدن آنها مشتاق و حریص است. این چیزی است که رسانه ملی ما از یاد برده است.
به طور خاص در تلویزیون مشکل پیچیده‌تر است. بسیاری از برنامه‌های سیما گفت‌وگو محور و استودیویی صرف شده‌اند. برنامه‌هایی که اگر به صورت رادیویی هم پخش شوند هیچ آسیبی نمی‌بینند.
بدیهی است وقتی شما افزون بر حس شنوایی، قوای بینایی را نیز به کار می‌گیرید، باید برای آن برنامه داشته باشد. اینکه یک نفر بیاید و جلوی دوربین حرف بزند یا دو نفر گفت‌و گو و مصاحبه کنند و... این رویه چه فرقی با یک برنامه رادیویی دارد؟
به هر حال چنانچه صدا و سیما یک خانه‌تکانی اساسی نکند و با وجود تمام این تغییرات بار دیگر همان تهیه کنندگان سنتی پیشین که برنامه‌ها را با برآوردهای مورد نظر خود دست به دست میکنند همه چیز را در اختیار بگیرند، هیچ چیز عوض نخواهد شد. تهیه‌کنندگانی که مهمترین دغدغه آنها کاسبی است.
صدا و سیما و مدیریت کلان آن باید راهی برای بهره‌گیری از نخبگان و فرهیختگان کشور بیابد. باید به پژوهش اهمیت بیشتری بدهد. باید پاسخ این پرسش را مسؤولان رسانه ملی ما، شفاف و دقیق دریابند که چرا گروهی از مردم ما از صدا و سیمای وطنی خویش گریزانند. درحالی که بسیاری از آنها هیچ موضع سیاسی له، یا علیه نظام هم ندارند. آنها به دنبال سرگرمی‌اند و تلویزیون از ایفای این نقش خود در تمام این سالها ناتوان بوده است. همه می‌دانند که امروزه مؤثرترین سلاحهای یک کشور نه ادوات نظامی بلکه رسانه‌های آن است. پس به فکر چاره باشیم.
نظر شما