به گزارش قدس آنلاين، حميدرضا عرب، پیش از آنکه ستایشگر بردی باشیم که تحسین سایت‌ها و خبرگزاری‌های جهان را برانگیخته است باید به مجموعه تدابیری که کارلوس کروش از مرحله انتخابی جام جهانی برزیل در تیم ملی کشورمان اتخاذ کرد اشاره کنیم. سلسله تصمیم‌هایی که آرام آرام بدل شد به رمز موفقیت او در تیم ملی ایران. کروش را وقتی مربی کارآمدی دیدیم که در بازی‌های انتخابی جام جهانی برزیل به ناچار مجبور شد گزینه‌های تازه‌ای را در ترکیب تیم ملی قرار دهد؛ آن زمان که مهدی رحمتی از بازی‌های ملی خداحافظی کرد و کمی بعد هادی عقیلی همین تصمیم را گرفت.
در مواجهه با این جدایی‌ها به ظاهر کروش در معمایی لاینحل گرفتار افتاده بود اما او از بازیکنانی که پیش‌تر حضورشان در ترکیب تیم ملی محال و غیرممکن به نظر می‌رسید مردانی ساخت کارآمد و سرنوشت‌ساز. در آن برهه ابتکار کروش بازی گرفتن از باتجربه‌ترین و آماده‌ترین دروازه‌بان فوتبال ایران بود. از این رو او دست گذاشت روی نام رحمان احمدی و وظیفه حراست از دروازه تیم ملی را در دشوارترین بازی‌های انتخابی جام جهانی به او سپرد. کروش متعاقبا تصمیم شجاعانه دیگری را هم گرفت. زمانی که امیرحسین صادقی و هاشم بیک‌زاده که بازیکنان درجه یک در آن برهه محسوب نمی‌شدند به ترکیب اصلی‌اش ورود کردند و اسباب صعود به جام جهانی را فراهم کردند.
پیش از جام جهانی نیز شوک دیگری مشابه آنچه رحمتی رقمی زده بود را مجتبی جباری تکرار کرد. در مواجهه با این تصمیم و ایضا خداحافظی محترمانه علی کریمی، تیم ملی بدون بازیساز جلوه می‌کرد مضاف بر آنکه احساس می‌شد رحمان احمدی دیگر نمی‌تواند دروازه‌بان درجه یکی در جام جهانی باشد.
روش کروش اما همان بود که در تنگناهای گذشته اعمال شد. او بدون اغماض و عقبگرد، دوباره با تصمیم‌های شجاعانه‌اش شگفت‌زده‌مان کرد.
ورود علیرضا حقیقی به ترکیب اصلی و بازی دادن به احسان حاجی‌صفی در پست هافبک بازیساز تازه‌ترین تدابیر او برای برون رفت از چالش کمبود بازیکن بود. در آستانه جام ملت‌های آسیا نیز همان اتفاقات به نوعی دیگر رخ داد. پژمان منتظری مصدوم شد و یک روز مانده به شروع جام هاشم بیک‌زاده هم از دست رفت. اینجا نیز کروش در مواجهه با معمای بزرگی قرار گرفت. او بدون مغز متفکرش در قلب دفاع و در حالی که امیرحسین صادقی و خسرو حیدری وضعیت فنی مطلوبی نداشتند و نسبت به جام جهانی دوران افت را سپری می‌کنند مجبور شد تصمیم تازه‌ای بگیرد. آنچه به‌عنوان راه حل از ذهن کروش بیرون آمد دوباره بازی دادن به مهره‌هایی بود که تجربه کافی ندارند. این بار او از وریا غفوری و پورعلی گنجی در ترکیب اصلی استفاده کرد که این تصمیم‌ها نیز به مانند گذشته التیام‌بخش بود و مردان جدید توانستند به خوبی خود را با بازیکنان باتجربه وفق دهند.
این تغییرات آینده را در جام ملت‌های آسیا روشن تصویر می‌کند. اگرچه هنوز تا رقم خوردن اتفاقی بزرگ فاصله زیادی باقی مانده اما تصمیم‌های شجاعانه کارلوس کروش و تعویض‌های به‌یادماندنی‌اش در تیم ملی را باید ستود. او با چنان جسارتی از مردان نیمه آماده و بی‌تجربه بازیکنان موثری می‌سازد که انگار تمام تمایزش همین است.