به گزارش قدس آنلاین، سپاسگزاری در برابر نیکی دیگران و تشکر از کسانی که در حق انسان خوبی می کنند در کنار ابعاد اخلاقی مورد تاکید و توصیه دین و آموزه های روایی است.
امیرمومنان علی (ع) در اهمیت این مسئله می فرمایند: «كسى كه به او نيكى شده، وظيفه دارد نيكى كننده را به خوبى پاداش دهد. اگر توان اين كار را نداشت، بايد به خوبى تشكر كند و اگر زبانش از اين كار هم قاصر بود، وظيفه دارد كه ارزش آن نيكى را بشناسد و خوبى كننده را دوست داشته باشد و چنانچه از اين كار هم كوتاهى كرد، لايق نيكى نيست.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «خدا لعنت كند كسانى كه راه نيكى كردن را مى بندند؛ يعنى كسى كه به وى خوبى مى شود، اما او ناسپاسى مى كند و در نتيجه نيكوكار را از نيكى كردن به ديگران باز مى دارد.»
امام رضا (ع) نیز می فرمایند: «هر كه در قبال خوبى مردم تشكر نكند، از خداوند عزّ و جلّ هم تشكّر نكرده است.»
امام زين العابدين (ع) فرموده اند: «خداوند تبارك و تعالى در روز قيامت به يكى از بندگان خود مى فرمايد: «آيا از فلانى سپاسگزارى كردى؟» عرض مى كند: [نه]، بلكه از تو سپاسگزارى كردم اى پروردگار من. خداوند مى فرمايد: «چون از او تشكر نكرده اى از من هم نيز تشكر نكرده اى.»
البته این به آن معنا نیست که عدم سپاسگزاری دیگران مانع از کار نیک شود بلکه انسان باید در این باره رضا و خشنودی خدا را در نظر داشته باشد.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «تشكر نكردن ديگران از تو، نبايد تو را به خوبى كردن بى رغبت سازد زيرا كسى كه از آن نيكى، كمترين بهره اى نمى برد (خداوند) از تو قدردانى مى كند و از سپاسگزارى اين [خداى] سپاسگزار، تو به بيش از آن چيزى مى رسى كه فرد ناسپاس فرو گذاشته است. «و خداوند نيكوكاران را دوست دارد».
منابع:
امالی شیخ طوسی
عیون اخبارالرضا (ع)
نهج البلاغه
میزان الحکمه
انتهای خبر/
نظر شما