تفسیر نویس این روزنامه آمریکایی ادامه داده است: چنانچه مذاکرات پی در پی بدون دادن امتیاز به ایران ادامه داشته باشد، این یک موهبت بزرگ برای تندروهاست و آنها را ترغیب خواهد کرد برای خرابکاری در گفت وگوها از هیچ فرصتی دریغ نورزند.

وی افزود: ایران اهداف درازمدت راهبردی مانند یک توافق هسته ای متضمن لغو تحریم ها و امکان برقراری رابطه مالی با غرب را مورد توجه قرار دهد و آمریکا هم نباید اجازه دهد، کنگره ای کارشکن و فاقد مآل اندیشی، توافقی را که می تواند تامین کننده منافع درازمدت واشنگتن باشد و امنیت جهان را تضمین کند، به باد فنا دهد.

وی در آغاز این تفسیر نوشت: آمریکا و ایران در نشست خود در تاریخ 18 ژانویه 2015 (28 دی 1393) گامهایی به سمت دستیابی به توافق هسته ای برداشتند اما لازم است این گامها به پرش تبدیل شود.

نویسنده نیویورک تایمز در ادامه تفسیر خود افزود: مذاکرات هسته ای ایران به چند راه حل خلاق دست یافته است، اما به یک سازش مهم سیاسی بزرگ نیاز مبرم و عاجل دارد. اگر تا ماه مارس چارچوب توافق به دست نیاید، این امکان وجود دارد که گفت وگوها در باتلاق بن بست فرو رود.

همه مخالفان دیپلماسی میان ایران و غرب مدتهاست، به این فکر افتاده اند که به نحوی ختم این روند را اعلام کنند و بدیهی است که هر اندازه مذاکرات به درازا بکشد، این افراد مهمات کافی برای دستیابی به مقاصدشان در چنته خواهند داشت.

خرابکاران روند مذاکرات در دو سو و هم تل آویو حضور دارند. برخی سخت در تکاپو هستند دستان اوباما یا رئیس جمهوری آینده آمریکا را برای سبک کردن منطقی تحریم های ایران ببندند و اقتدار او را در این امر مهار کنند.

بقیه هم به دنبال آن هستند که ایران را به گوشه عزلت بکشانند و وادار به بروز یک واکنش غیر ارادی در مقابل تحرکات مشتعل منطقه کنند.

تندروهای هر دو مذاکرات هسته ای را فرصتی مغتنم برای امتیاز گرفتن در داخل می دانند و بی دلیل نیست که بر تلاشهایشان برای جلوگیری از حصول یک توافق بزرگ افزوده اند.

اوباما خود را وقف دیپلماسی چندجانبه با ایران کرده است و تحت فشار سنگین کنگره قرار دارد. قانونگذاران صاحب قدرت آمریکا و گروههای فشار در این کشور همراه با نخست وزیر اسرائیل بطور مستمر خواهان افزودن فشارهای اقتصادی بر ایران هستند تا امتیاز بیشتری از آن کسب کنند.

اما تحریم بیشتر ایران، به معنای زیرپاگذاردن اصول و شروط توافق موقتی خواهد بود که بخشی از فعالیتهای هسته ای ایران را متوقف کرده است. این دستاورد منفی به هیچ وجه در راستای منافع آمریکا نیست و به خودی خود توافق موقت را هم از حیز انتفاع خارج می سازد.

طنین تهدید قانونگذاران آمریکا بر تحریم بیشتر ایران، تا هم اکنون هم فضای گفت و گوها را زهرآگین کرده و این ظن را در طرف ایرانی برانگیخته است که آمریکا نه توان و نه خواست آن را دارد که به قول هایش در گفت و گوها عمل کند .

مواضع لجوجانه کنگره سبب مطرح شدن تهدیدهای مقابل شده که اگر تحریم های جدید علیه ایران وضع شود ظرفیت غنی سازی بالا خواهد رفت.

اوباما هفته گذشته در نطق سالانه خود در کنگره موسوم به 'وضع اتحاد'،اعلام کرد که مصوبه محتمل کنگره را در مورد تحریم بیشتر ایران وتو خواهد کرد.

هر چند مقامات تهران این پیام اوباما را نشانه حسن نیت وی می دانند، اما در عین حال حافظه تاریخی آنها خوب به یاد دارد که اواخر سال 2013 کنگره مصوبه تحریم ایران را تصویب کرد و آرای آن به حد نصاب لازم رسید تا اجازه ندهد وتوی رییس جمهوری آمریکا آن را ملغی کند.

ناراحتی ایران از این بابت است که دولت اوباما به حکم قانون اساسی آمریکا اختیار قانونی لازم را ندارد تا برای از میان برداشتن تحریم ها، که از اصول توافق نهایی است، تعهدی پایدار و محکم بسپارد.

قلمرو کنگره در دست جمهوریخواهان است و از سویی 'جان بینر' رئیس مجلس نمایندگان آمریکا از 'بنیامین نتانیاهو' نخست وزیر اسرائیل برای سفر به آمریکا و سخنرانی برای سومین بار در کنگره دعوت به عمل آورده است. با این وضع, بالطبع ایران هم بیمناک است وتوی اوباما ره به جایی نبرد.