از این رو آمده است روزی عربی بادیه­ نشین به حضور امام حسین (ع) آمد و گفت: ای فرزند رسول خدا؛ دیه­ ی کاملی را ضامن شده­ ام، ولی اکنون از پرداخت آن ناتوانم، با خود گفتم: از بزرگوارترین مردم درخواست می­ کنم و بزرگوارتر از خاندان رسول خدا (ص) کسی را ندیده­ ام.

پس امام حسین (ع) فرمودند: ای برادر عرب؛ من از تو در مورد سه موضوع سؤال می­ نمایم. اگر یکی از آن­ها را پاسخ دادی یک ­سوم دیه­ ای که گفتی می­ پردازم و اگر دو سوال را پاسخ دادی دوسوم و اگر هر سه سؤال را پاسخ دادی همه ­ی آن را می پردازم.

اعرابی گفت: ای فرزند رسول خدا؛ آیا شخصیتی مثل شما از من (عوام) می­ پرسد، در حالی که شما از خاندان علم و شرف هستید؟

امام حسین (ع) فرمودند: آری، از جد بزرگوارم رسول خدا (ص) شنیدم که می­ فرمود: نیکی و عطا به اندازه­  معرفت هر شخص است.

اعرابی گفت: از آنچه می­ خواهید بپرسید؛ اگر توانستم پاسخ می­ دهم وگرنه از حضرت شما می­ آموزم و نیرویی جز از خدا نیست.

امام حسین (ع) فرمودند: کدام اعمال برتر است!

اعرابی گفت: ایمان به خدا.

امام حسین (ع) فرمودند: راه رهایی از هلاکت چیست؟

اعرابی گفت: اعتماد به خدا.

امام حسین (ع) فرمودند: چه صفتی موجب زینت مرد است؟

اعرابی گفت: دانشی که همراه بردباری باشد.

امام حسین (ع) فرمودند: اگر این صفت را نداشته باشد چه؟

اعرابی گفت: ثروتی که با جوان­مردی باشد.

امام حسین (ع) فرمودند: اگر این را هم نداشته باشد.

اعرابی گفت: فقری که توأم با شکیبایی باشد.

امام حسین (ع) فرمودند: اگر این هم نداشته باشد چه؟

اعرابی گفت: پس بر چنین شخصی صاعقه­ ای از آسمان فرود آید و او را بسوزاند که او سزاوار این بلا است.

در این هنگام آن حضرت خندید و کیسه­  پولی که هزار دینار طلا در آن بود به وی عطا نموده و انگشتر خویش را نیز به او بخشیدند.

 آن­گاه فرمودند: ای اعرابی! این هزار دینار طلا را در ازای دیه بپردازد و این انگشتر را در مخارج زندگیت مصرف کن.

اعرابی عطای امام حسین (ع) را گرفت و این آیه را خواند: اللهُ اَعلَم حیثُ یجعلَ رِسالَتَهُ: خداوند آگاه­تر است که رسالت خویش را کجا قرار دهد (سوره انعام: آیه 124).

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج44: 196.

2-قاضی زاهدی، پرسش های مردم و پاسخ های امام حسن و امام حسین (ع): 251،255.