به گزارش قدس آنلاین، یکی از سوالاتی که در حوزه مهدویت و در ارتباط با امام عصر (عج) مطرح می شود این است که چرا امام عسکری (ع) پیش از رحلتشان، فرزندشان یعنی حضرت مهدی (عج) را از مردم پنهان می کردند، در این نوشتار چرایی این سوال بررسی شده است:

خلفای عباسی به ویژه معتز و مهتدی و معتمد از میلاد فرزندی که بنیان ستم را ویران خواهد کرد بر حکومت خود بیمناک و هراسان بودند. آنان بشدت امام حسن عسکری (ع) را زیر نظر قرار داده بودند، از این رو، همان کاری را کردند که فرعون برای جلوگیری از تولد موسی (ع) انجام داد. آنان مزدوران خود را می گماردند تا خانه های بنی هاشم، به ویژه خانه امام حسن عسکری (ع) را زیر نظر داشته باشند.

خلفای عباسی تلاش فراوان نمودند تا امام حسن عسکری (ع) را به قتل برسانند. خلفای عباسی بارها سعی کردند حضرت مهدی (ع) را پیدا کنند و به قتل برسانند.

هنگامی که حضرت حجت (عج) متولد شدند امام عسکری (ع) فرمودند: «ستمکاران پنداشتند مرا می کشند و نسل امامت را قطع می کنند. آنها قدرت خداوند را چگونه یافته اند؟»

از این رو، هنوز لحظاتی از رحلت امام عسکری (ع) نگذشته بود که خانه آن حضرت (ع) از طرف معتمد عباسی به محاصره در آمد. ماموران حکومت به بازرسی دقیق خانه امام (ع) و جستجوی فرزندشان پرداختند. آنان زنان قابله را احضار نمودند تا کنیزان باردار را بیابند. قابله ای گفت: فلان کنیز باردار است. کنیز را در اتاقی بازداشت کردند و نگهبانان مسلح از زنان را مامور کردند تا هنگام زایمان آن کنیز مراقب او باشند.

پس از گزارش جعفر مبنی بر اینکه فرزند خردسالی در خانه امام حسن عسکری (ع) وجود دارد بار دیگر برآشفت و خدمتگزاران خود را فرستاد تا صیقل، کنیز امام حسن (ع) را پیدا کنند و از او بخواهند تا طفل را به آنها نشان دهد.

صیقل وجود چنان فرزندی را انکار کرد. او برای آنکه وجود مقدس امام عصر –ارواحناه فداه- را از گزند خطر برهاند، به آنان گفت: من از امام حسن عسکری (ع) باردارم. آنان تصمیم گرفتند صیقل را در خانه ای زندانی کنند تا فرزندش را به دنیا بیاورد، تا پس از ولادت او را بکشند ناگاه با مرگ عبدالله بن یحیی، وزیر خلیفه مواجه شدند. از طرفی صاحب الزنج در بصره خروج کرد و اوضاع مملکت برآشفت. صیقل از این موقعیت استفاده کرد و به خانه خود بازگشت.

علاوه بر این، رشیق می گوید: خلیفه عباس مرا همراه دو نفر دیگر احضار کرد و به ما دستور داد تا هر یک دو اسب با خود برداریم و به سرعت به سامرا برویم. او نشانی خانه امام حسن عسکری (ع) را به ما داد و گفت: وقتی که به در خانه می رسید غلام سیاهی آنجا نشسته است. داخل خانه شوید و هر که را در آنجا دیدید، سر او را برای من بیاورید.

رشیق می گوید: به دنبال دستور او راهی شهر سامرا شدیم. چون به خانه امام حسن عسکری (ع) رسیدیم، غلام سیاهی در دهلیز خانه نشسته بود از او پرسیدم: آیا کسی در این خانه است؟ گفت: صاحبش و دیگر هیچ اعتنایی به ما نکرد.

چون داخل خانه شدیم از تمیز بودن آن بسیار در شگفت ماندیم و به روی خود پرده ای را آویزان دیدیم که هرگز شبیه و مانندش تا کنون ندیده بودیم، پرده را کنار زدیم. حجره بزرگی در نظرمان جلوه کرد. دریایی آبی در میان حجره نمایان بود و در منتهای حجره حصیری روی آب گسترده و بر روی آن حصیر مردی مشغول نماز بود و هیچ توجهی به ما نمی کرد.

احمد بن عبدالله به قصد انجام ماموریت پا در حجره گذاشت که در آب فرو رفت و پس از دست و پا زدن زیاد دست دراز کرد و ما او را از آب بیرون کشیدیم که ناگاه از هوش رفت و پس از ساعتی به هوش آمد.

همسفر ما تصمیم گرفت پیش رود که حالش همانند احمد بن عبدالله شد. به ناچار زبان عذرخواهی گشوده، گفتم: از خدا و از تو ای مقرب خدا! معذرت می خواهم، به خدا سوگند! نمی دانستیم که نزد چه کسی می آییم و اکنون توبه می کنیم.

او به سخنان ما توجهی ننمود و مشغول خواندن نماز شد. چون چنین دیدیم، به طرف معتضد برگشتیم. وی به نگهبانان سپرده بود که هر وقت ما برگشتیم از ورودمان جلوگیری نکنند.

نیمه شب بود که نزد معتضد رفتیم و ماجرا را گفتیم، او از ما پرسید: آیا پیش از انکه به اینجا برسید با فرد دیگری در این باره صحبت کرده اید؟ گفتیم: نه. معتضد گفت: اگر کسی از این ماجرا باخبر شود همه شما را خواهم کشت. از این رو ما از ترس کشته شدن تا او زنده بود جرئت نداشتیم این ماجرا را نقل کنیم.

امام صادق (ع) به گروهی که به ملاقاتشان رفته بودند، چنین فرمودند: «بنی امیه و بنی عباس وقتی فهمیدند زوال ملکشان به دست توانان قائم ما خواهد بود با ما دشمنی نموده و شمشیرهای خود را برای کشتن ما به کار بردند.»

منابع:

الغیبه

کفایه الاثر

کمال الدین

بامداد بشریت

انتهای خبر/