پيش از عهده دار شدن امر امامت امت و ٦سال عصر ولايت آن بزرگوار در يكى از مقاطع تاريخ اسلام و شايد به نوعى از حساس ترين دوران تاريخى اسلام، باشد.
آن امام بزرگوار مأموريتى مهم از جنس مأموريت رسول اكرم (ص) را با عاليترين شيوه‌هاى ممكن به انجام رساندند و اين موضوع ماجراى نهادينه كردن وصايت و امامت وجود مقدس امام عصر(عج) روحى فدا با همه ويژ گي‌هاى مربوط به آن است.
حبس امام عسكرى(ع) و تحت نظر بودن مستمر و بى وقفه ايشان در طول دوران امامت و روش اداره امور شيعيان از ناحيه آن حضرت نمونه اى از رابطه امام حق با مأمومين صالح و مؤمنان در عصر موسوم به غيبت است. همان طوري كه مى دانيد از گذشته هاى دور وعده موعود آخرالزمان داده شده بود و تقريبا ً در همه اديان توحيدى و مكاتب اخلاقى بشر موضوع مهدويت به عنوان يك اصل اساسى مورد تأكيد واقع شده و در ميان مذاهب اسلامى نيز بدون كوچكترين اختلاف، اعتقاد بر اين است كه منجى آخرالزمان شخصيتى ممتاز از اولاد (ع) حضرت صديقه طاهره (س) و اميرالمومنين على(ع) خواهد بود كه همنام رسول خداست.
امام عسكرى به عنوان وارث همه صالحان و رسولان و ائمه عصمت و طهارت(ع) به روشنى مى‌دانستند كه وعده قرآن و كتابهاى آسمانى از بيت نورانى ايشان تحقق خواهد يافت و تا تحقق وعده فرج و نصرت الهى جانشين آن حضرت لاجرم مدتهايى طولانى امر هدايت شيعيان و پيروان خود را از پس پرده غيب و به صورت ناشناس توليت خواهند فرمود، بنابراین فكر غيبت امام و موعود آخرالزمان در افكار عمومى بندگان خدا دشوار مى نمود و براى تمرين انتظار و آماده نگاه داشتن مردم تقدير الهى و تدبير والاى حضرت عسكرى(ع) در دوران امامت مظلومانه آن حضرت به گونه اى رقم خورد تا مردم بویژه پيروان مكتب اهل بيت(ع) برخوردارى از امامت حق را در پشت پرده غيب در قالب حبس و دور ماندن از وجود مبارك آن حضرت تجربه كنند. به همين علت در طول دوران امامت امام يازدهم محبان و پيروان آن حضرت از طريق نامه نگارى و واسطه هاى حضرت ايشان پاسخهای خود را دريافت و امور مادى و معنوى خود را تمشيت مى كردند، در سايه فشار و مراقبت همه جانبه حكومت عباسی كه پس از شهادت حضرت رضا(ع) شدت بيشترى پيدا كرده بود كمتر كسى امكان نزديك شدن به امام را پيدا مى كرد، ضمن اينكه امكان تمركز اصحاب امام عسکری(ع) وجود نداشت و شخصيتهايى مانند ابوعلی احمد بن اسحاق اشعری در قم و ابوسهل اسماعيل نوبختی در بغداد بدون دسترسى مناسب و مستقيم به امام زندگى مى كردند.
هنر امام اين بود كه با همه محدوديتهاى هراسناك، با دقت و فراست با استفاده از روشهايى كه بعدها رسم الخط ارتباط مردم با حضرت امام عصر(عج) شد، هم پاسخگوى نيازهاى اعتقادى و سياسی و علمى پيروان مكتب اهل بيت(ع) بود به نحوى كه در دوران امامت خود، آثار مهمی‌ازجمله تفسير قرآن و بيان مسایل فقهی، نشر احکام و سمت و سو بخشيدن به جنبشهاى اسلامى و انقلابی پيروان مكتب اهل بيت(ع) به ميراث گذاشتند، هم با مناظره‌هاى علمى همه جانبه و دقيق، شبهات و شعله آتش افروزي‌ها و فتنه انگيزي‌ها طواغيت بنى عباس را فرو مى نشاندند، در عين حال، چگونه زيستن و چگونه در انتظار امام زمان غايب بودن را به رهروان حقيقى دين آموختند.
نظر شما