حرص و دنیاپرستی در احادیث اسلامی به طور وسیع مورد بحث واقع شده و آثار و پی آمدهای بسیار منفی برای آن ذکر گردیده است چنانچه در این­ باره از حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) نقل شده است که ایشان فرموده ­اند: مَن لَم یَتعَزِ بِعَزاء اللهِ تَقَطَعَت نَفسَهُ حَسراتُ عَلَی الدُّنیا، وَ مَنِ اتبَعَ بَصَرَهُ ما فی اَیدیِ النّاسِ کَثُرَ هَمَّهُ وَ لَم یَشفِ غَیظُهُ؛ کسی که دل را به یاد خدا آرامش نبخشد، بلکه آن را به دنیا وصل کند، حسرت­های دنیا او را می­ کشد و کسی که چشمش به مال و جاه و امکانات دیگران باشد، غم و غصه و دل­شوره ­اش بیش­تر می­گردد و دردش درمان ندارد.

علاوه بر این امام صادق (عَلیه السَلام) در کلامی گران­سنگ در شرح حال این­گونه از افراد می­ فرمایند: کسی که صبح و شام تمام فکر و همت خود را صرف دنیا کند، اگر همه چیز در اختیار داشته باشد، باز هم فقیر است. خداوند فقر را در برابرش قرار می­دهد، لذا احساس کمبود می­کند و کارهایش نیز هماهنگ نمی­شود؛ پس این شخص همیشه دغدغه­ ها و دل­شوره­ ها دارد و در آخر کار هم به خواسته­ هایش نمی­رسد. اما اگر کسی در زندگی، فکر و اندیشه­ اش آخرت و آسایش و رستگاری آن عالم باشد، خداوند دلش را آرام و امورش را هماهنگ می­کند.

منابع:

1- سفینةالبحار، ج 1: 463.

2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 31- 30.