امیرالمؤمنین علی (ع) پیوسته مردمان روزگار خویش را از دانش سرشار خویش بهره ­مند می ­ساختند، چنان­که در یکی از جلسات در باب تقسیم­ بندی مردم بیان داشتند:

همانا مردم سه دسته ­اند: زاهد، راغب و صابر.

اما زاهد آن کسی است که اگر نعمت ارزشمند و متاع گران­بهایی از دنیا را به دست آورد، در روحیات او اثری نمی ­گذارد. او چنان نیست که از رسیدن به آن نعمت، به قدری خوشحال شود که دهنده­ ی آن نعمت را فراموش کند؛ بلکه به عکس، به خاطر عظمت آن نعمت الهی، بخشنده آن را بیش­تر سپاسگزار و شاکر است و اگر چیزی را هم از دست بدهد نگران نخواهد بود، چرا که بالاتر از همه، خدا را دارد و بر آن شادمان است.

اما انسان صابر و شکیبا آن کسی است که اگر به موقعیت و متاع ارزشمندی از دنیا برسد و احساس کند که آن متاع برای او عاقبت خوشی را به ارمغان نمی­ آورد، به خاطر آخرتش از آن دست می­ کشد و نگران نیز نخواهد بود.

اما راغب و شیفته دنیا آن کسی است که دلداده به تجملات و متاع دنیاست و وابستگی­ اش به دنیا به قدری است که از حرام آن دوری نمی­ کند و مال و مقام دنیا حتی اگر حرام باشد، از به دست آوردن آن ترسی ندارد.

منابع:

1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 70: 8.

2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 64.