کمیته امداد از برکات انقلاب اسلامی است. با نظر بزرگان انقلاب و اختصاص کمکها و سرمایه‌های اولیه و بعدها صدقات مردم و مدد رسانی خیرین، طی این چند دهه، در این کمیته گامهای بزرگی برداشته شده است. برو بچه‌های آن هم الحق و الانصاف در شمار خالص‌ترین و بی‌توقع‌ترین مراکز این سرزمینند. بسیاری از آنها را از نزدیک می‌شناسم، از جمله همین جناب دکتر «انواری» که آن نکات را گفته‌اند. از آن سو جامعه هدف این نهاد نیز از ضعیف‌ترین اقشار کشور هستند. آن قدر نیازمند که گاه حتی تصورش برای بسیاری از ما ممکن نیست. در این میان اما یک نکته همیشه ذهن مرا مشغول ساخته و آن نوع نظارت و تعیین مهندس راه برای مراکزی از این دست است.

بی‌شک هیأت امنا و مراجع تصمیم گیرنده و جمع عقلایی هستند که تعیین مسیر می‌کنند، اما چنانچه به اصلاحات نیاز باشد، باید از کجا شروع کرد؟ آیا تاکنون در این خصوص بررسی اصولی و مؤثری انجام شده تا بدانیم تا اینجای کار چند چندیم؟ اما چرا اینها را می‌پرسم؟ شاید برخی از شما که این سطور را می‌خوانید در سفر به اقصی نقاط کشور، شاهد نمونه‌هایی تکان دهنده از فقر بوده‌اید و برایتان سوال شده که؛ پس نهادهای حمایتی ما چرا اینجا نیستند؟ شاید در همسایگی یا در شهر و روستای شما از این نمونه‌ها بسیار باشند. اما پیش می‌آید که به سبب رخدادهای گوناگون، مانند بلایای طبیعی، سیاستهای اقتصادی، خشکسالی و... پیش می‌آید، مناطقی که زمانی در شمار مناطق برخوردار یا دست کم دارای موازنه؛ بخور و نمیر بوده‌اند، به درجه‌ای از فقر می‌رسند که باید نام فاجعه بر آن گذاشت. مراکز حمایتی مانند کمیته امداد برای چنین مواقع و مناطقی چه برنامه‌هایی دارند؟

به طور مشخص خوب است از سیستان و بلوچستان حرف بزنیم. چند شب پیش در شبکه افق و بعد از آن در برنامه «ثریا» در شبکه یک، اوضاع اسفبار مردم ساکن این بخش از کشورمان را دیدم. البته من بارها به این منطقه سفر کرده و فقر هولناک جاری در آنجا را دیده‌ام. اما این سالها این وضع به سمت یک فاجعه تمام عیار می‌رود. به قول یکی از بینندگان که پیامکی به آن برنامه تلویزیونی داده بود، حتی تصاویری که صدا و سیما از سومالی و فجایع آنجا نشان می‌داد، به هولناکی سیستان نبود. این در حالی است که کمیته امداد ما ده‌ها شعبه در تاجیکستان، افغانستان، آذربایجان، آفریقا و... دارد و خانواده‌هایی بسیار را در آن مناطق زیر پوشش دارد. شاید زمانی این هدف اولی بود، اما اکنون که براستی خانواده‌هایی در شرق کشور و از هموطنان جانمان، از فقر رو به موت هستند، چرا تجدیدنظر نمی‌کنیم و صدها هزار دلار... چرا؟ چرا برای این عزیزان بودجه نداریم؟!