اصولاً انتخاب یک روز برای گرامیداشت یک شخصیت فرهنگی، ادبی، علمی‌ و ...به معنای این است که آن شخصیت خاص در حیات فرهنگی و اجتماعی مردم کشور ما چنان تاثیری گذاشته است که باید همه مردم کشور حداقل یک روز در سال به خدمات و بزرگی‌های او بیندیشند و از نقش وی تجلیل کنند.این انتخاب و ثبت یک روز در تقویم ملی به نام یک نفر در حقیقت بیانگر این مطلب است که فرد مورد اشاره دارای شأن و شخصیتی ملی است و برای بزرگداشت وی همه افراد جامعه باید هم داستان باشند و در این حرکت ملی مشارکت داشته باشند.

از سوی دیگر توجه دولت و نهادهای رسمی‌کشور به این شخصیت و بزرگداشت وی در یکی از روزهای سال باید توجهی عمومی‌ با گستره همه کشور باشد. اگر شخصیتی مانند عطار نیشابوری به حق دارای این ارج و اهمیت تاریخی دانسته شده است که باید در تقویم ملی و رسمی‌کشور روزی به نام وی باشد، این انتخاب دارای پیام است و نشان دهنده آن است که هم زبان رسمی‌کشور و هم فرهنگ عمومی‌مردم ایران به تلاشها و خدمات این مرد بزرگ وامدار است و همگامی ‌در تجلیل از این شخصیت اولاً نباید محدود به شهر خاصی باشد و ثانیاً نباید محدود به نهاد و ارگان خاصی باشد . در روزی مثل روز عطار همه سرزمین ایران باید نام و یاد این شخصیت تکرار ناشدنی تاریخ تمدن و فرهنگ پارسی را فریاد بزنند و همه نهادها و ارگان‌های کشور در بزرگداشت وی سهیم باشند.

در این میان باید توجه داشت که این گونه مراسم و بزرگداشت‌ها، مدتی است وجه ملی و مردمی‌ خود را از دست داده است و به سخنرانی‌های کشدار در سالن‌های کنفرانس خالی از جمعیت بدل شده است. اگرچه که  برای شناخت یک شخصیت و خدمات وی نیاز به اقدامات و کارهای علمی ‌و پژوهشگرانه است، اما نباید از خاطر برد که محدود ماندن در فضاهای رسمی‌ و دانشگاهی باعث می‌شود جنبه مردمی‌بودن اینچنین بزرگداشت‌هایی از میان برود و بعد از مدتی عامه مردم با چنین روزهایی احساس بیگانگی و فاصله کنند.

نکـته اصلی در این است که هدف اولیه اعلام یک روز به عنوان روز بزرگداشت در سطح ملی این است که مردم جامعه با این شخصیت واهمیت و بزرگی او آشنا شوند و خدماتش را ارج نهند، به عبارت دیگر باید یک جشن ملی در نکوداشت یکی از چهره‌های بزرگ که تاریخ و فرهنگ کشور به او فخر می‌فروشند، ایجاد شود. مراسم بزرگداشت عطار نیشابوری که امسال در نیشابور برگزار شد، نمونه ای از این جشن ملی بود. نکته اصلی در برگزاری این جشن این بود که ضمن حفظ وجهه علمی ‌و دانشگاهی موضوع که با ارایه مقالات همراه بود، گروه‌های زیادی از مردم نیشابور در این روزها برای همراهی با جشن ملی بزرگداشت یکی از بزرگترین همشهریان شان خانه‌هایشان را به قصد حضور در مرقد وی ترک گفتند و ساعتها شعر شنیدند و موسیقی گوش دادند و احساسات خود را با اشتیاق و انبوهی جمعیت نشان دادند. این حضور مشتاق، نشانه ای است از همان جشن ملی و تا زمانی که این جشن به شهرهای دیگر کشور نفوذ نکند، ما در هدفمان برای ارج گذاری شایسته از چهره‌های ملی به توفیق تمام نرسیده ایم. در سه روز برگزاری مراسم روز عطار هم مقالات علمی‌ و پژوهشی ارایه شد، هم کارگاه‌های شعر و خوشنویسی براساس سروده‌های عطار برگزار شد، هم شاعرانی شعر خواندند، هم گروه موسیقی «سروشان» با خوانندگی وحید تاج مردم را با هنرنمایی شان سر شوق آوردند، هم مراسم رسمی‌گلباران آرامگاه انجام شد و هم مراسم نمادینی چون اعطای شهروندی افتخاری به عطار پژوهان اجرا شد. همه این مراسم در کنار هم نشان می‌دهد، توجه همزمان به برگزاری مردمی‌ و علمی‌مراسم اینچنین می‌تواند ما را در رسیدن به هدفهای تعریف شده یاری رساند.رعایت تعادل میان این دوجنبه قضیه، هنر برنامه ریزان و تصمیم گیران است، چرا که رعایت نکردن این تعادل هم می‌تواند مراسم را به مراسمی‌خسته کننده و نخبه گرا بدل کند و هم می‌تواند به دامن عوام زدگی و ذوق و شوق بیش از حد از استقبال انبوه بیفتد. برای رسیدن به این تعادل و همفکری در این زمینه نیاز به هم اندیشی جمعی میان اهل فکر و اهل ذوق و مسؤولان اجرایی است.

در برگزاری مراسم روز ملی عطار خوشبختانه نهادها و سازمان‌های مختلفی همراه بودند. شهرداری نیشابور در کنار اداره ارشاد این شهر به خوبی وارد عرصه شده بود. اینچنین حضورها و مشارکت‌هایی می‌تواند در بدل شدن یک روز بزرگداشت به یک جشن ملی مؤثر باشد، اما ایجاد هماهنگی و عدم تداخل در کار هم به اندازه مشارکت اهمیت دارد.

نکته آخر اینکه جا داشت از همه یا حداقل بخش بیشتری از ظرفیت ادبی و هنری استان خراسان برای غنای بیشتر رویدادی ملی مانند بزرگداشت عطار استفاده شود، بی شک شاعران، موسیقی دانان و هنرمندان خراسانی بسیاری می‌توانستند رونق دهنده این مراسم مهم باشند که نامشان از قلم توجه مسؤولان افتاده بود.