اسما روانخواه پژوهشگر اجتماعی در روزنامه شهروند با این مقدمه می نویسد:ماجرا هم از جايي شروع شد كه اواسط فروردين ماه امسال معاون فرهنگی، آموزشی و پژوهش وزیر ورزش و جوانان از تأیید طرح پیشنهادی این وزارتخانه برای حضور خانم‌ها و خانواده‌ها در سالن‌های ورزشی از سوی شورای امنیت کشور خبر داد و گفت: این طرح امسال اجرایی می‌شود و يك روز پس از آن دين‌پرست، رئیس مرکز اطلاع‌رسانی و امور بین‌الملل وزارت کشور با تکذیب اين خبر گفت، شورای امنیت کشور درخصوص حضور بانوان در سالن‌های ورزشی مصوبه‌ای نداشته است. بعد از آن بود كه واكنش‌هاي متفاوتي از سوي مسئولان كشور ديده شد.
از يك‌سو شهيندخت مولاوردي، معاونت امور زنان رياست‌جمهوري در حمايت از اين طرح اظهار داشت كه حضور زنان در ورزشگاه‌ها منجر به تشویق در توسعه ورزش، تأسیس محیط‌های ورزشی و موجب تلطیف این اماکن می‌شود.
و از سويي ديگر طيب‌زاده‌نوري، نماينده مجلس شوراي اسلامي در اين رابطه گفت كه بحث حضور زنان در ورزشگاه‌ها حتی اولویت‌صدم زنان در شرایط فعلی نیست. حضور زنان در ورزشگاه‌ها درواقع مطالبه تعداد محدودی از زنان مرفه است که هیچ مشکل دیگری در زندگی ندارند و فقط برای تفریح و شادمانی خود می‌خواهند به ورزشگاه بروند، ما به‌قدری زنان محروم در جامعه داریم و آن‌قدر زنان ما مسائل مختلفی دارند که رفتن به ورزشگاه برای آنها اولویت‌صدم محسوب می‌شود.
اما واقعا چرا رفتن خانواده‌ها و زنان به ورزشگاه‌ها داراي اهميت شده است؟ آيا اين درخواست فارغ از نقشي كه در شور و نشاط خانوادگي و احياي مباحث ترويجي و ورزش‌دوستانه دارد، مطالبه بخش مرفه جامعه است؟
آيا مسئولان و متوليان امور زنان و نمايندگان مجلس (بالاخص نمايندگان خانم مجلس)، لزوم توسعه ورزش آن هم براي بانوان را به‌عنوان يك دغدغه اجتماعي مي‌شناسند؟ آيا مي‌دانند كه پوكي‌استخوان، اضافه‌وزن، ديابت و ساير بيماري‌هايي كه مي‌تواند يك جامعه را به‌سمت جامعه‌اي بيمار هدايت كند با توسعه ورزش و فعاليت بدني قابل كنترل است؟ آيا مي‌دانند يك جامعه بيمار نمي‌تواند مسير توسعه را طي كند؟ آيا مي‌دانند رفتن به ورزشگاه‌ها يعني جست‌وجو براي فضايي كه بتوان در آن يك شادي‌جمعي را تجربه كرد، آن هم در شرايطي که رتبه ١١٥ شادكامي در جهان را از آن خود كرده‌ايم؟ نمايندگان مجلس و بالاخص نمايندگان خانم مجلس مي‌دانند كه شادي يك مطالبه لوكس نيست؟ كه براي داشتن يك خانواده مستحكم نيازمند خانواده‌ای شاد هستيم؟
نمي‌خواهيم ساير ابعاد مسائل زنان را نديده بگيريم و نمي‌خواهيم از رفتن زنان به ورزشگاه‌ها حمايت كنيم، مي‌خواهيم بگوييم كه اتفاقا خوب است كه طيب‌زاده‌نوري مي‌گويد، زنان محروم داريم، خوب است كه مي‌دانند زنان در جامعه با مسائل متعددي روبه‌رو هستند و خوب است حالا كه مي‌دانند وضعيت زنان در جامعه (و در شاخص‌هاي مختلف ازجمله اشتغال و توانمندسازي و توسعه‌جنسيتي) روند مطلوبي را طي نكرده است؛ در روند قانون‌گذاري و سياست‌گذاري‌هاي اجتماعي تغييراتي ايجاد كنند تا وضعيت بهتر شود و سوال اساسي اين است؛ حالا كه رفتن به ورزشگاه مطالبه طبقه بدون درد است و نيازي به جدل كردن ندارد، براي حل مسائل زنان محروم چه اقداماتي انجام شده است؟
چندي پيش شهلا میرگلوبیات، عضو فراکسیون زنان مجلس گفت: مطرح کردن مباحثی مانند تبعیض‌جنسیتی در آزمون‌های استخدامی که اخیرا از سوی مسئولان مطرح می‌شود، نه‌تنها مشکلی از جامعه زنان حل نمی‌کند بلکه بهتر است مسئولان حوزه زنان به جای شعار دادن و حرف‌های تبلیغاتی به‌دنبال حل مشکلات واقعی جامعه زنان باشند.
و ما حالا نمي‌دانيم كه اگر رفتن به ورزشگاه و جست‌وجوي شادي در كشوري كه شادي را گم كرده است و بحث بر سر تبعيض‌جنسيتي در آزمون استخدامي؛ مشكلات واقعي جامعه زنان نيست، پس مسأله اصلي چيست؟ در اين‌جا با نقل‌قول از وزير رفاه، برخي از مسائل زنان را مطرح مي‌كنيم، تا هم خودمان و هم نمايندگانمان براي حل آن چاره‌انديشي كنند، البته اگر به‌عنوان مشكل واقعي شناخته شود.
علی ربیعی در مراسم بزرگداشت مقام زن و روز مادر گفت: پایین‌آمدن سن زنان سرپرست‌خانوار، افزایش دوبرابری نرخ بیکاری دربین زنان نسبت به مردان، فصلی‌بودن کار زنان، گرایش زنان به‌سمت کارهای خدماتی و عدم استقبال کارفرمایان از حضور زنان در محیط‌های کاری ازجمله آسیب‌های پیش‌روی حوزه زنان است.
نظر شما