به گزارش قدس انلاین، دکتر رهنما، رییس دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی در آیین افتتاحیه این نشست بیان داشت: بی شک قوچان نیازمند پژوهش های گسترده ای می باشد چرا که این منطقه دارای پتانسیل فرهنگی فراوانی می باشد و این امر نیازمند حظور گسترده محققین در این عرصه می باشد.

همچنین دکتر محمد تقی ایمانپور مدیر گروه تاریخ دانشگاه فردوسی اشاره داشت: قوچان یکی از نقاط مهم ایران در دوره ی ایران باستان می باشد و پس از آن نیز در دوره اسلامی بر اهمیت آن افزوده شد و هم اکنون نیز این جایگاه ماندگار پابرجا می باشد و به حق پرداختند درباره ی گذشته آن کاری غنی محسوب می گردد.

در این راستا جلیل قصابی دبیر علمی این نشست درباره اهمیت توجه به تاریخ نگاری محلی افزود: تاریخ نگاری محلی به واقع از قرن 3 هجری آغاز شد و از آنجایی که در تاریخ محلی به بررسی یک نقطه اهمیت داده می شود و مطالعات جزیی مد نظر قرار دارد، نقشی عمده در شناسایی تاریخ ملی دارد و از انگیزه های اصلی در نگارش تاریخ های محلی تقابل گرایش های بومی و محلی می باشد.

وی افزود: پژوهش های کنونی نشان می دهد که مورخان به طور معمول در گذشته ایران، تاریخ را به خاطر مخاطبین خاص خود می نوشته اند و این امر یکی از نقصان های تاریخی به شمار می رود، اما با تاریخ های محلی می توان به خوبی این خلاء را در تاریخِ ایران جبران نمود.

نقی لطفی، استاد تاریخ نیز در لحنی انتقادی بیان داشت: در کشورهای اروپایی حتی دورترین نقاط دارای تاریخ محلی می باشند، اما متاسفانه در ایران شاهد این امر هستیم که توجه به اینگونه از تاریخ در هاله ای از ابهام قرار دارد و این امر مایه تاسف برای سرزمینی با این تاریخ کهن می باشد.

همچنین دکتر یوسف متولی حقیقی، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد بجنورد با تاکید بر جایگاه ویژه تاریخ محلی در ایران افزود: تاریخ محلی ابعاد مختلفی دارد و یکی از این ابعاد آن شناخت مشاهیر و رجال است که باید به نگاهی موشکافانه داشت، امری که امروزه متاسفانه کمتر مورد توجه قرار می گیرد. به عنوان مثال فردی به نام جعفر قلی زنگلی، شاعر برجسته قوچان، اکنون در وادی فراموشی به سر می برد و این رسالت تاریخ محلی است که می بایست به این موضوع بپردازد.

سخنران دیگر این نشست، دکتر ابوالفضل حسن آبادی مدیر امور اسناد و مطبوعات آستان قدس نیز پژوهش های انجام شده در تاریخ محلی را بسیار اندک دانسته و بیان نمود: معمولا کتاب هایی که در حوزه تاریخ نگاری نوشته می شود در حوزه شهر نگاری است و باید این دیدگاه را تغییر داد و بهتر است به محلی نگاری با محوریت مناطق بومی و نقاط کمتر مورد بررسی قرار گرفته توجه نمود و این امر در دستور کار مورخان قرار گیرد.

در ادامه جمشید قشنگ ضمن بیان خاطراتی از حضور خود در مناطق کرد نشین قوچان بیان داشت: بی شک تاریخ محلی این ناحیه دارای توانایی های بسیار زیادی در حوزه شناسایی هویت های اصیل ایرانی می باشد که بی شک این امر نیازمند توجه بیشتر مسئولین این حوزه است.

علاوه بر این استاد محمد جابانی پژوهشگر حوزه تاریخ قوچان در باب ماهیت تاریخ محلی گفت: تاریخ محلی دارای محدوده مشخصی می باشد و کوچکترین امور در هر شهری نیز در حوزه مطالعات تاریخ محلی قرار دارد و این امر شامل تمامی ابعاد زندگی فردی و اجتماعی می گردد و می بایست با دیدی همه جانبه در این حوزه گام نهاد.

وی همچنین افزود: بهتر است برای نگارش تاریخ های محلی افرادی اقدام کنند که خود ساکن آن نقطه یا بومی آن مکان باشند، چرا که در این صورت تمامی امور مورد بررسی قرار خواهد گرفت؛ حتی کوچکترین امور. از این رو تاریخ های محلی دااری توانایی بالایی در زمینه اجرایی و عملیاتی شدن می باشند که می تواند در صورت توجه مسئولین به این امر، موجبات رشد و ترقی هر منطقه و سرانجام در سطح ملی را رقم زند.

غلامرضا آذری خاکستر نیز با تاکید بر جایگاه مغفول مانده تاریخ محلی قوچان به اهمیت تاریخ شفاهی ایلات و طوایف کرمانج پرداخته و در این باره بیان داشت: متاسفانه عدم انسجام منابع و پراکندگی اسناد جمع آوری شده در تاریخ محلی، پرداختن به این گونه از تاریخ را مبدل به کاری سخت و طاقت فرسا نموده است و همین امر را شاید بتوان دلیل عدم رغبت مورخان به این حوزه دانست.

این پژوهشگر تاریخ همچنین اشاره داشت: در تاریخ نگاری محلی می بایست از نگاه های غرض ورزانه پرهیز نمود، چرا که این امر در آثار نگارش یافته در گذشته به وظوح مشهود است و بی شک این امر مشکلی بسیار بزرگ در این عرصه می باشد. از این رو شایسته است تا مورخان این حوزه با دیدی بی طرفانه و به دور از دغدغه های روزمره به تاریخ نگاری در عرصه تاریخ محلی بپردازند.