یک شهروند صالح‌آبادی در این باره به خبرنگار ما می‌گوید: متکدیان وقت نشناس مانند خروس بی‌محل در حالی که در منزل مشغول خواب و استراحت هستیم با مزاحمت‌های مکرر آسایش ما را سلب کرده و به بهانه گرفتن پول و خیرات امان ما را بریده‌اند.

حیدرپور می‌افزاید: مراجعه این افراد بیشتر بین ساعتهای 14 تا 17 و هنگام استراحت و خواب نیمروزی مردم است و بعضی اوقات هم شبانگاهان بین ساعت 19 تا 22 مراجعه می‌کنند که این امر که در واقع نوعی ناهنجاری و نابسامانی اجتماعی است، چهره شهر را مخدوش کرده است.

وی یادآور می‌شود: متکدیان آن قدر سمج و پررو هستند که بارها زنگ را به صدا درآورده و در شبانه‌روز باید چند مرحله با صدای زنگ منازل به بیرون آمده و به آنان کمک کرده و جالب است بدانید اگر کمک اهدایی کم باشد شروع به شکایت و نفرین می‌کنند، گویی طلبکارند.

شهروند دیگری با درخواست از مسؤولان بخش برای جمع آوری این افراد می‌گوید: یبشتر منازل، ادارات و خودروها صندوق صدقات و خیرات دارند و باید این کمکها به محرومان واقعی پرداخت شود تا از مراجعه متکدیان به ادارات و خیابانها و منازل جلوگیری شود.

کبکی می‌افزاید: روزانه چندین متکدی حرفه‌ای به مغازه‌ها مراجعه می‌کنند و بیشتر این افراد معمولاً معتاد، بیمار و حتی جوانانی هستند که توانایی کار دارند و انسان وقتی به چهره آنها نگاه می‌کند خجالت می‌کشد که به آنها کمک کند و یا حتی چیزی بگوید.

وی اضافه می‌کند: بعضی از متکدیان با در دست گرفتن نسخه پزشک و برگه ترخیص از بیمارستان و حتی با همراه داشتن یک کودک و یا طفل شیرخوار اقدام به گدایی می‌کنند و با این رویه ناپسند اجتماعی، افکار و احساسات مردم را جریحه‌دار می‌کنند.

یک کارمند هم می‌گوید: برخی گدایان با ترفند دیگری کاسبی می‌کنند، به گونه‌ای که در کنار خودپردازها، داخل بانکها و یا به طور ثابت در جایگاه پمپ بنزین می‌ایستند و دست تمنا جلوی مردم و رهگذران دراز کرده و درخواست کمک می‌کنند.

رضازاده می‌افزاید: با شناختی که از برخی متکدیان دارم همه این افراد دارای منزل شخصی هستند و هیچ کدام از آنان بی‌خانمان و درمانده نیستند و این قبیل افراد، تکدی گری را یک شغل و سرگرمی می‌دانند و به صورت حرفه‌ای عمل کرده و از این راه غیرمعقول امرار معاش می‌کنند.

وی تصریح می‌کند: با وجود نهادهای حمایتی و خدمات رسان مانند بهزیستی، کمیته امداد و خیریه‌های متعدد نباید در سطح شهر حتی یک گدا وجود داشته باشد، بنابراین مسؤولان شهر برای جمع آوری و ارشاد این افراد برنامه ریزی و چاره اندیشی کنند.

وی اضافه می‌کند: برای یک زن و یک یا مرد جوان یا مسن که می‌تواند با کمترین زحمت و سرمایه مثلاً با یک قوطی واکس و برس کفش تا شب مبلغ خوبی کارگری کند و امرار معاش نماید بسیار جای تعجب و تأسف است که نزد عموم مردم با گردنی کج به ناله و التماس می‌افتند.