از جمله سوابق وی می توان به ریاست دانشکده ادبیات و علوم انسانی دکتر علی شریعتی دانشگاه فردوسی، عضویت در کمیته وقف دانشگاه فردوسی، عضویت در شورای اسلامی کردن دانشگاه فردوسی، معاونت پژوهشی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری دانشگاه فردوسی، دبیری همایش های اسلام و فمینیسم و تعامل اسلام و ایران در گستره تاریخ، شرکت و سخنرانی در ده ها همایش بین المللی و نگارش گسترده مقالات علمی-پژوهشی در حوزه ایران و انقلاب اسلامی اشاره کرد، که این ها خود گواه خدمات وی در راستای آرمان های انقلاب و گفتار مقام معظم رهبری می باشد، اما کشور فرانسه در اقدامی به دور از سند و مدرک موثق از ورود این استاد برجسته تاریخِ ایران که بنا به درخواست های مکرر مجامع علمی فرانسه از وی برای سخنرانی دعوت به عمل آمده بود، ممانعت به عمل آورد. از این رو طی گفت و گویی به بررسی و اهداف فرانسه از این حرکت و متعاقباً ثمرهای بعدی آن برای سایر پژوهشگران با دکتر وکیلی پرداختیم که از نظرتان می گذرد:

 آقای دکتر وکیلی! شنیده ها از ممانعت صدور ویزای شما از سوی سفارت فرانسه برای شرکت در یک مجمع علمی حکایت می کند. لطفاً بفرمایید این موضوع صحت دارد؟

طی انتشار فراخوانی از سوی دبیرخانه کنفرانس بین المللی «ایران شناسی در فرانسه؛ تجربه دیروز، چشم انداز فردا»، که به صورت مشترک در تهران و فرانسه از اواسط سال 1393 آغاز به کار کرده بود، با همکاری مصطفی لعل شاطری، پژوهشگر و عضو فعالِ جامعه خبرنگاران کشور، مقاله ای را با عنوان «نقش مربیان فرانسوی در موسیقی ایران عصر قاجار» با تکیه بر اسناد و کتابهای برجای مانده برای این همایش ارسال کردم و پس از داوری های انجام گرفته از میان صدها مقاله ارسالی از سوی مورخان برجسته سراسر جهان، در زمره 15 مقاله برتر جهانی قرار گرفت. از این رو برای سخنرانی و بیان دستاوردهای پژوهشی از سوی مراکز مطرح علمی فرانسه دعوت های مکرری از من به عمل آمد، اما پس از اقدام برای دریافت ویزا با نامه ای سراسر تهمت و دروغ و کینه جویانه که از سوی سفارت فرانسه در تهران ارسال گردید، در آن به صورت صریح من را بنا به اعلام یک یا چند کشور عضو «شنگن» خطری برای نظم و سلامت عمومی، امنیت داخلی و روابط بین المللی قلمداد کردند و با در خواست ویزایم مخالفت شد؛ البته ظاهر قضیه شاید در نگاه اول تنها موافقت نکردن با ویزا بود، اما ابهام و سؤال اصلی که در این بین مطرح است، ادعای کشور فرانسه می باشد که فاقدِ هرگونه سند و مدرک موثقی می باشد و می توان آن را در نوع خود حرکتی غیر علمی دانست و از این رو سفارت فرانسه می باید از جهات گوناگون پاسخگوی این اتهام غیر اخلاقی باشد.

 آیا چنین حرکاتی در مجامع بین المللی عمومیت دارد؟

به طور معمول یک کشور که مدعی آزادی حقوق بشر است، نمی تواند فردی را از حضور به کشور خود آن هم برای شرکت در مجمعی علمی آن هم در گستره بین المللی ممنوع کند؛ حال آنکه مراکز علمی مطرح آن کشور از یک محقق و پژوهشگر برای بیان دستاوردهایش دعوت به عمل آورده باشند؛ از این رو هیچگاه کشوری نمی تواند به صرف ادعایی واهی و بی سند، حکم به عدمِ ورود محققی را به کشور خود بدهد، چرا که این حرکتی به دور از عرف و قانون است.

  به نظر شما چنین حرکتی از سوی فرانسه به چه دلیل بوده است؟ چه افرادی را محرک این مسأله می دانید؟

بی شک این مسأله فرهنگی، تنها یک بازی سیاسی از سوی کشور فرانسه است و بر اساس گمانه هایی که بسیار به حقیقت نزدیک است، می توان محرکان این حرکت را عناصر مسموم و بد فکر و مخالف با موازینِ اسلام و آرمان های انقلاب در داخل و خارج کشور دانست. با این وجود بنده به عنوان عضو کوچکی از جامعه تاریخ و به عنوان یک استاد، این را افتخاری برای خود می دانم که یک ایرانی و یک مسلمانِ پایبند به موازین اسلامی و رهبر عظیم الشان انقلاب هستم و بی شک عناصر منحرف و مخالف با نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران که با فرهنگِ مذهبی ایران در تضاد می باشند، موجب این حرکت فرانسه می باشند، چراکه من نمونه ای در گفتار، نوشتار و رفتار خود سراغ ندارم که برای روابط بین الملل و امنیت اروپا خطرآفرین باشد و ممکن است که از مجاری مسموم و بیمار یا ضد انقلاب این اطلاعات نادرست به این سفارتخانه ارایه شده باشد. حتی زمانی که ریاست دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی را بر عهده داشتم با رایزن فرهنگی فرانسه قرارداد همکاری منعقد کردم و هم اکنون نیز آماده گفت وگوهای فرهنگی در این حوزه هستیم، ولی در عمل کشور فرانسه نشان داد که به هیچ وجه به گفت و گوهای علمی پایبند نیست.

 آیا اقدام و پیگیری های لازم برای دریافتِ ویزای مجدد به فرانسه و پاسخگویی به این اتهامها را انجام               داده اید؟ ثمره ادامه حرکاتی از این دست در ایران چیست؟

پس از حرکت زننده دولتمردان فرانسه دیگر رغبتی به حضور در چنین کشوری که فرهنگِ اسلامی را چندی پیش در هتک حرمت به رسول مکرم اسلام به چالش کشیده است، ندارم و اگر هم قصد حضور در این کشور را داشتم، تنها به واسطه دعوت های مراکز علمی و آکادمیک فرانسوی بود تا خدمتی در راستای ارتقا و افزایش دانش بشری در حوزه علوم انسانی صورت پذیرد، چراکه امروزه ثابت شده است، کشورهای اروپایی نیازمند مقالات، پژوهش ها و دستاوردهای علمی محققان ایرانی می باشند. با این حال پیگیری مسایلی از این دست بر عهده دو سازمانِ وزارت آموزش عالی و وزارت امور خارجه است؛ البته باید نهادهای دانشگاهیِ مربوط به این موضوع توجه داشته باشند که در این حرکتِ کشور فرانسه و کشورهای متحد با آن معنایی عمیق نهفته است؛ چرا که این نخستین جرقه کشورهای اروپایی در راه خدشه دار کردن استادان ایرانی محسوب می شود که این خبر از برنامه ریزی گسترده در این حوزه می دهد. از این رو اگر نهادهای مرتبط، اموری از این دست را نادیده بگیرند، باید منتظر حرکت هایی این چنینی به صورت گسترده تر که منتظر اندیشمندان و پژوهشگران ایرانی است، باشیم، به نحوی که به مرور از سوی کشورهای اروپایی استادان پایبند به اسلام و آرمان های انقلاب، تحریم گردیده و مجال بروز پژوهش ها و دستاوردهای علمی آنان در مجامع علمیِ جهانی از آنان سلب می شود.