به گزارش قدس آنلاین، غرور از ویژگی های مذموم اخلاقی است که به پرهیز از آن در آموزه های دینی بسیار توصیه شده و آثار سوئی بر آن مترتب است.
امیرمومنان علی (ع) در نکوهش غرور می فرمایند: «مستیِ غفلت و غرور از مستی شراب طولانی تر است».
و نیز در حدیثی دیگر فرموده اند: «کانون بدی ها در مغرور شدن به مهلت الهی و اعتماد بر اعمال (ناچیز) است».
حضرت امام جعفر صادق (ع) در حدیثی می فرمایند: «شخص مغرور در دنيا فقير است و در آخرت مغبون خواهد بود، زيرا كه او آخرت خود را كه برتر است به دنياى پست فروخته است. و عجب مدار از نفس خود! پس بسا هست كه به وسيله مال خود و يا بهبودى و تندرستى مزاج خود مغرور مىشوى، و تصور مىكنى كه به خاطر اين وسيله زندگى تو ادامه پيدا كرده و باقى خواهى بود. و بسا مىشود كه از جهت طول عمر خود و يا فرزندان و ياران خود مغرور مىشوى، و خيال مىكنى كه آنها وسيله نجات و خلاصى تو خواهند بود. و گاهى از لحاظ حال خوش خود و فكر و نقشه جالب و آرزوهاى بر آورده شده و تمايلات و خواهشهاى نفسانى خود كه بدست آوردى مغرور مىشوى، و گمان مىبرى كه تو در راه صدق و حق هستى. و گاهى به خاطر آنچه در مقابل مردم اظهار توبه و ندامت كرده و بر اعمال بد خود پشيمان مىشوى مغرور مىشوى، و خيال مىكنى كه همين اندازه براى مقام عبوديت و انجام وظائف طاعت كافى است، در صورتى كه ممكن است باطن و قلب تو بر خلاف اظهار و زبان تو باشد.»
ایشان همچنین در این باره می فرمایند: «داخل بهشت نمی‌شود، كسی كه در قلبش ذره ای از كبر و غرور باشد».
بنابراین، غرور آن ست كه انسان از ناحيه خود و از راه خيالات باطل و تصورات بر خلاف حقيقت و افكار پوچ فريفته شده و از صراط حق و درك واقع باز بماند.
منابع:
غررالحکم
مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه
انتهای خبر/
نظر شما