روایت شده است که در روز عاشورا شخصی از طایفه «تیم» به نام «عبدالله بن جویره» نزد امام حسین (ع) آمد و جسورانه گفت:ای حسین!

امام (ع) فرمودند: چه می خواهی؟

گفت: مژده باد بر تو آتش دوزخ!

امام حسین (ع) فرمودند: نه! هرگز! من به حضور پروردگار آمرزنده ام می روم. من شفاعت کننده ی امّت جدّم هستم و مردم باید از من اطاعت کنند. من پس از شهادت از سعادتی به سعادت دیگر رهسپار می گردم.

آنگاه فرمودند: تو کیستی؟

او گفت: من «ابن جویره» هستم.

امام (ع) دست هایش را به سوی آسمان بلند نموده و عرض کردند: پروردگارا؛ این شخص را به سوی آتش دوزخ روانه ساز.

ابن جویره، خشمگین شد و فوراً به سوی امام (ع) حمله کرد. امّا ناگاه پای اسبش در گودالی فرو رفت و پای او در رکاب اسب گیر کرد و سرش رو به زمین آویزان شد و اسب که ترسیده بود پا به فرار نهاد. همچنان که اسب می دوید سرِ ابن جویره به سنگ و کلوخ و خارهای بیابان می خورد به حدّی که پا و رانش از بدن جدا شد و قسمتی دیگر از بدن همچنان در رکاب اسب گیر کرده بود و این حالت آنقدر ادامه یافت تا اینکه با وضع فجیع و بدن پاره پاره به جهنّم واصل شد.

منابع:

1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج10: 254.

2- سید علی حسینی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسین (ع): 82-83.