مثلاً ما به دستور پزشکان که البته  وحی منزل هم نیست، سریع و کامل عمل می‌کنیم، اما به دستورهای دین و اولیای دین نه!

بی‌شک شما هم در طول عمرتان بار‌ها از جراید و از رادیو و تلویزیون خبر درگذشت یکی از شخصیت‌های برجسته را شنیده‌اید و اینکه جنازه یک روز، دو روز یا سه روز دیگر، از فلان مسجد یا مکان تشییع خواهد شد. این بدعت یا عرف غلط در جامعه، جای تامل، تاسف و حیرت دارد. شاید بپرسید چطور؟ پس خواهش می‌کنم این احادیث را به دقت بخوانید.  رسول خدا(ص) می‌فرماید: «مبادا کسی از شما را بیابم که مرده‌ای داشته باشد که شب از دنیا رفته و او انتظار صبح را بکشد تا او را تجهیز و تدفین کند یا کسی مرده‌اش در روز از دنیا رفته و او انتظار فرا رسیدن شب را بکشد و کاری برای میت انجام ندهد. برای مردگان خود انتظار طلوع و یا غروب آفتاب را نکشید، بلکه در مورد آن شتاب و عجله کنید و بزودی آنها را به آرامگاهشان برسانید تا خداوند عزوجل شما را مورد رحمت خود قرار دهد». یا در حدیثی دیگر شیخ صدوق در کتاب معروف «من لا یحضره الفقیه» از قول پیامبر (ص) نقل می‌کند: «بزرگداشت و کرامت میت آن است که او را هر چه زود‌تر تجهیز کرده و به قبر برسانید و کار او را پایان بخشید». امام صادق(ع) رئیس مکتب جعفری هم فرموده است: «حرمت میت بسان حرمت شخص زنده است». اگر رساله یا توضیح المسائل مراجع تقلید را در باب میت بخوانید خواهید دید که یکی از مستحبات قبل از دفن اموات این است که برای تشییع جنازه او مؤمنان را خبر و در کفن و دفنش عجله کنند چنانکه در احادیث و روایات زیادی هم به آن تاکید و تصریح شده است.  روایتی از امام رضا(ع) هم نقل شده که می‌فرمایند: «همانا امر شده‌اید به دفن میت تا اینکه ظاهر نشود برای مردم فساد جسد و زشتی قیافه وی، و اذیت نشوند افراد جامعه از بوی بد او، و نیز متأذی نگردند از بیماری و آفت و فساد و بوی تعفنی که جنازه میت چه بسا در پی داشته باشد و برای اینکه بدن میت از دید دوستان و دشمنان وی مخفی باشد تا دوستان محزون نشوند و دشمنان شماتت و خوشحالی نکنند». تاخیر و سهل انگاری در کفن و دفن میت بی‌احترامی بزرگی به او و بستگان اوست. بهانه‌هایی مانند رسیدن اقوام و خویشان برای تشییع و وداع، فرا رسیدن روز جمعه و ... خلاف آموزه‌های دینی است و بدون تردید، معطل گذاشتن جنازه بیش از هر کسی، سبب آزار خود او می‌شود.