کمتر کسی پیدا می شود که در اوج قدرت و علم و سیاست چنان در عبادت به خصوص در نماز جدی و کوشا باشد و چنان، به آن اهمیت دهد که کارهای دیگرش را تحت الشعاع قرار دهد و این نبود مگر این که او هدیه خدا بود برای مردمان و این که ایشان آن چه را که آموخته بود از زندگی ائمه بزگوار دین بود و رهرو راستین آن بزرگان در طی طریق به سوی الله.

دیدگاه امام نسبت به نماز

خانم فریده مصطفوی می گویند: ایشان به نماز با این دیدگاه نگاه می کردند: «ما ناقص هستیم و هر کاری از ناقص سر بزند ناقص است. پس در حیطه واجب، که خداوند است، قرار نمی گیرد. یعنی راهی به ساحت او ندارد. بنابراین وقتی نماز می خوانیم، نباید فکر کنیم چه کرده ایم. پس چگونه ناقص می خواهد به کامل مرتبط شود؟ این بابی است که خدا از روی رحمت خود باز کرده و آن باب عبادت و نماز است. با نماز انسان می تواند از دریچه اش به خدا نزدیک شود. همین سوره حمد راببینید. مگر ما عقلمان نمی رسد که چنین حمدی یا دنباله اش را بگوییم. ولی خودِ خداست که این ها را به زبان ما آورده و القا کرده و گفته که وقتی می خواهید با من حرف بزنید، این چنین حرف بزنید. در ادعیه هم که دقت کنید، می بینید که همه اش همین است.»

حضرت امام می گفتند: «ما اصلا نمی توانیم شکر نماز را به جای آوریم. نماز نعمتی است که خدا داده تا ما بتوانیم به وسیله آن با ساحت قدس الهی ارتباط پیدا کنیم.»

نماز اول وقت فراموش نشود!

حضرت امام خمینی در خاطرات خویش می فرمایند: من درمکه که مشرف بودم یک روزی می خواستم یک کتابی بخرم که برای آن کتاب فروش هم فایده داشت، ایستاده بودم اذان گفتند، یک دفعه رها کرد گفت: که «سنت الحنیفه» دیگر با من حرف نزد رفت سراغ نماز، در مدینه، بازار را که من دیدم بسته بود. یعنی باز بود لکن هیچ کس نبود، می رفتند سراغ نماز چرا شما نمی روید به سراغ نماز.

بی شک حضرت امام خود از بزرگ ترین عرفا و عابدان در طول اسلام می باشند و در نقل این روایت منظورشان سایر مردم می باشد که با ادعای مسلمانی و پیروی از خاندان نبی باید بیشتر از هر کس به نماز جماعت و نماز اول وقت اهمیت داده شود.

وسواس در نماز ممنوع!

حجة السلام و المسلمین حاج آقای رحیمیان می گوید: یکی از دوستان به من اطلاع داد: همسرش سال هاست که گرفتار وسواس شدید در طهارت و وضو و خواندن نماز است. از ظهر مشغول وضو و نماز می شود و به مغرب می رسد! و عاقبت نمازش تما نمی شود و از مغرب مشغول نماز مغرب می شود تا نیمه شب شرعی و باز هم نمی تواند نماز مغرب و عشا را تمام کند!!

به پزشک های متعدد مراجعه کرده ام و از همه ی راه های ممکن رفته ام، ولی بی نتیجه مانده تا آن جا که زندگیم مختل شده است. حتی بچه هایم از زندگی سیر شده اند و به من اصرار می کنند که مادرشان را ترک کنم! حال به آخر خط رسیده ایم و توافق کرده ایم تکلیف را از امام سوال کنید و معظم له هر چه گفتند، به مورد اجرا بگذارم.

این جانب عین مطلب را به خدمت امام معروض داشتم. آن حضرت فرمودند: «بگویید باید به اندازه مدتی که افراد معمولی برای وضو و نماز صرف می کنند به او مهلت داده شود. اگر در این مدت، وضو و نماز انجام داد که مسئله تمام است و اگر انجام نداد، تکلیف از او ساقط است تا این حالت از او بیفتد.»

منابع:

1-امیررضا ستوده، پا به پای آفتاب، ج1، تهران: پنجره، 1387.

2-روح الله خمینی، حکایت های تلخ و شیرین، تهران: بی نا، 1370.

3-محمد حسن رحیمیان، در سایه آفتاب، تهران: پاسدار اسلام، 1371.

*عباس عزیزی، 420 داستان از نماز و عبادت حضرت امام خمینی (ره)، قم: سلسله، 1379.