به گزارش قدس انلاین، کارگردان فیلم های اخراجی ها، افراطی ها و رسوایی در بیان خاطرات خود اظهار داشت: پس از آغاز جنگ تحمیلی من بر سر این مسئله که آیا ظرفیت شهادت را دارم یا نه، 3 سال با خود و خدای خودم درگیر بودم و کلنجار میرفتم.

وی افزود: از لحظه ی نخستین اعزامِ من به جبهه پیوسته در غالب راز و نیاز با خدای متعال می گفتم: خدایا هدف من جنگیدن در راه دین توست و دستورات الهی، ولی هنوز برای شهادت آمادگی ندارم. از این رو زمانی که به دوکوهه اعزام شده بودم، می دیدم که همه در دعاهای خود پیوسته می گویند: اللهم الرزقنا توفیق الشهاده، ولی من چون آمادگی شهادت را نداشتم، این دعا را نمی خواندم. حتی در یکی از شب های عملیات که آتشِ دشمن بسیار سنگین بود در دل با خدا می گفتم: خدایا من در حد از دست دادنِ دست و پا ظرفیت دارم و هنوز برای شهادت آماده نشده ام.

ده نمکی درباره ماجرای نخستین مجروحیت خود افزود: زمانی هم که نخستین ترکش به بدنم برخورد کرد، با اینکه دردِ فراوانی داشتم، تنها موضوعی که ذهن مرا به خود مشغول کرده بود، این بود که جواب پدرم را چه دهم؟! چون قرار بود من سالم رفته و سالم برگردم.

این کارگردانِ برجسته سینما در شرح یکی دیگر از خاطراتِ دورانِ جنگ خویش تشریح کرد: در عملیات والفجر کمی در خود حسِ آمادگی برای شهادت را داشتم. از این رو در بین راه به مسیری برخورد کردیم که با سیم خاردار پوشیده شده بود و تنها راه عبور نیز همان راه بود. با خود گفتم اکنون زمان برای شهادت فرا رسیده است و باید بر روی سیم خاردارها دراز کشیده و راه را برای عبور دیگران باز کنی. اما در همان لحظه نقشه ای به ذهنم رسید. با پهن کردن چند اورکوت بر روی سیم ها و سپس خوابیدن بر روی آنها نه تنها جلوی شهادت خویش، بلکه جلوی زخمی شدن بدنم را نیز گرفتم، ولی از آنجایی که درست در همان لحظه راهی دیگر باز شد، تمامی رزمندگان بی تفاوت به حرکت من از آن مسیر ادامه راه را طی کردند و به عبارتی ترفند من بی فایده بود.

مسعود ده نمکی در پایان بیان داشت: امروزه بر خلاف آنچه که دیگران می گویند، من انسانِ چندان متهوری نیستم، بلکه بیشتر متوکل می باشم و همین توکل بوده است که تا کنون با وجود تمامی مشکلات توانایی استقامت را به من داده است.