نقطه شروعی که می تواند برای این باشگاه  سرآغازی برای رسیدن به جایگاهی بهتر در فوتبال کشور باشد. رسیدن به این جایگاه البته در شرایطی به دست خواهد آمد که با برنامه ریزی درست و اصولی قدم دراین عرصه گذاشته شود. هرچند هنوز نمی شود در خصوص وضعیت آینده تیم فوتبال سیاه جامگان قضاوت نمود و تحلیل فنی در این باره ارایه داد اما ذکر نکاتی پیرامون شرایط فعلی شاید به نوعی واگویی ظرفیت های گذشته در مقابل آنچه که اکنون در حال شکل گیری است،باشد.

از زمان شکل گیری تیم فوتبال سیاه جامگان هواداران و علاقه مندان این تیم را تیمی کاملا مردمی و برخواسته از دل بازیکنان و کادر فنی بومی می دانستند و در این 4 سالی که از تشکیل سیاه جامگان می گذرد، بومی گرایی شاخصه بارز این باشگاه بود. حتی در دو سال اخیر که تیم در کوران رقابت های لیگ دسته اول بود شاید خیلی از آنهایی که از بیرون به باشگاه سیاه جامگان نگاه می کردند چندان شانسی برای این تیم قائل نمی شدند آن هم برابر تیم هایی که هم متمول تر از لحاظ مالی بودند و هم بازیکن زیادی در اختیار داشتند. اما اعتماد به بازیکنان جوان و کادر فنی بومی انگیزه ها را دوچندان نمود و در همان سال اول حضور در لیگ دسته یک سیاه جامگان را تا مرز صعود به لیگ برتر پیش برد. هرچند که با یک سال تأخیر این مهم هم به دست آمد تا اکنون سیاه جامگان را در لیگ برتر ببینیم.

در این مقال به هیچ عنوان قصد اینکه بخواهیم کادر فنی و شرایط فعلی تیم فوتبال سیاه جامگان را زیر سؤال ببریم نداریم اما آنچه که اکنون در حال شکل گیری سیاه جامگان لیگ برتری است تا حدودی با برنامه هایی که مدیران این تیم از ابتدای شروع کارشان به عنوان اهداف بیان می کردند، تفاوت دارد. از کادر فنی تیم که شروع کنیم تا اینجا همگی غیر بومی و آذری زبان هستند که رسول خطیبی آنها را با خود به سیاه جامگان آورده است. حضور حسین خطیبی و یونس باهنر به عنوان دستیاران اول و یوسف بخشی‌زاده و احسان وجدی در کادر سیاه جامگان، اضافه شدن 2 مربی بومی دیگر به کادر فنی را کاملا تحت تأثیر قرار خواهد داد. حضور این 2 مربی بومی که هنوز معرفی نشده اند نیز بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد تا کارایی و استفاده از نیروهای بومی.  این اولین تناقص سیاه جامگان لیگ برتری است  با سیاه جامگانی که تا حالا می شناختیم.

نکته بعد را باید در خصوص بازیکنانی عنوان نمود که یا به این تیم پیوسته اند و یا در حال مذاکره با سیاه جامگان هستند. در این مورد هم علاقه سرمربی سیاه جامگان به استفاده از بازیکنانی که قبلا در تبریز با آنها کار کرده و اکثرا بیرون مانده تیم های تبریزی هستند را نمی توان نادیده گرفت. تا اینجا از 3 بازیکنی که به سیاه جامگان اضافه شدند 2 بازیکن از شهرداری تبریز مشکی پوش شده اند(سجاد رهبر و مصطفی احمدی). از بازیکنانی هم که سال گذشته با سیاه جامگان بودند در حال حاضرتنها 9 بازیکن هستند که در تمرینات شرکت می کنند و البته هنوز قرارداد نهایی با آنها بسته نشده است(امین عباسی، بهروز افشار،فرزاد زامهران، سالارافراسیابی، رضا شربتی، امیرحسین صدیقی،هادی خیری، سعید واسعی و محمد عین افشار) این یعنی اینکه رسول خطیبی با دیدی متفاوت و برخلاف آنچه که تا اینجا از سیاه جامگان در لیگ دسته اول و دوم دیدیم قرار است سیاه جامگان را وارد لیگ برتر کند. این نکته که آماده سازی یک تیم برای رقابت های لیگ برتر با لیگ های دسته اول و دوم متفاوت است را همه قبول داریم اما باید قبول کرد که بستن تیم با بازیکنانی که نمونه بهتر از آن را می توان از بین بازیکنان بومی خودمان به وفور پیدا نمود نمی تواند تضمین محکمی برای نتیجه گیری در آنها برای نماینده فوتبال استانمان باشد.