برای پاسخ به این پرسش باید منصفانه روند برگزاری انتخابی‌های تیم ملی را مورد بررسی قرار داد. تصمیم گیران فدراسیون کشتی معتقدند، ملی پوشان از قالب پیکار و مبارزه میدان بزرگ انتخابی تیم ملی شناخته خواهند شد و این رویکرد فصل الخطاب و اقدامی عادلانه و منصفانه‌ای است که مسؤولان فدراسیون معتقدند، بدون هیچ اغماضی به نتایج آن چشم خواهند دوخت، اما برگزاری انتخابی تیم ملی در مشهد اعتراضهای گسترده به این نوع گزینش را که از قبل آتش زیر خاکستر بود، نمایان ساخت تا شاید تلنگری برای اصلاح و بهبود فرآیندی که اکنون ناکارآمدی آن را بیش از پیش هویدا ساخته، باشد. در وضعیت فعلی انتخابی تیمهای ملی کشتی، رفتار دوگانه مسؤولان به وضوح مشخص شد آیا این رویکرد با هدف افتخار آفرینی تیم ملی طراحی شده و یا کناره‌گیری هوشمندانه فدراسیون از انتقاد، حل و فصل مطالبات ملی پوشان با حداقل تقابل را در برداشته است که در این صورت ناکارآمدی این شیوه را به وضوع می توان دید، اکنون این فرآیند را می توان با چند اتفاق بزرگ در رقابتهای اخیر انتخابی تیم ملی یک بار دیگر بررسی کرد.

نخست شکست مهدی تقوی در برابر حسن یزدانی است. تجربه نشان داده است که حریف تمرینی یک قهرمان بزرگ به علت تمرین و اصطلاحاً بدن به بدن شدن ضریب فن ناپذیری از یکدیگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و این برخاسته از ساعتها تمرین و مرور فن دو کشتی‌گیر است، اما نبرد نزدیک دو کشتی‌گیر نمی‌تواند تعیین کننده باشد، همان طور که بسیاری از کشتی‌گیران در پیکارهای داخلی مغلوب یکدیگر شده‌‌اند، اما در رقابتهای خارجی به کسانی باخته‌اند که حتی یک درصد از افتخارات کشتی‌گیران داخلی را نداشته‌اند بنابراین این باخت نمی تواند بیانگر برتری یزدانی بر تمام رقبایی باشد که تقوی آنان را در میدانهای بزرگ پشت سر گذاشته است و یا مصداق بارزتر، نبرد جردن باروس اسطوره شکست‌ناپذیر کشتی دنیا در برابر هموطنش تیلور که با بیش از 100رقابت بدون شکست نتیجه را به هموطنش واگذار می‌نماید و این بیانگر چالش سنجش نادقیق توانایی براساس پیکار و نبرد مقطعی برای کشتی‌گیران است که بی‌محابا ساعتها با یکدیگر تمرین و مرور فن داشته و تکنیکها و تاکتیکهای مبارزاتی را بی پروا با یکدیگر به اشتراک گذاشته‌اند که این معضل برای کشتی‌گیران موجب استنکاف از تمرین با حریفان خواهد شد و در بلندمدت حریف تمرینی که مهمترین رکن آماده سازی یک ملی پوش است را قطعاً تحت تأثیر قرار داده و ضمن افت شدید سطح حریف تمرینی هر نوع سرشاخ شدن را به میدانهای بزرگ مبارزه موکول می کند، اما آسیب دیگر این فرایند ساختار منفعل شورای فنی است که در این شیوه ارزیابی و رصد توانایی یک کشتی‌گیر در تمرین و مسابقات را با چالش مواجه می نماید، زیرا کشتی‌گیران دیگر رغبتی برای خودنمایی در برابر نگاه تصمیم گیران فنی نداشته و همه چیز را منوط به حضور موفق در انتخابی تیم ملی می دانند اقدامهایی که به رغم تأکیدات فدراسیون کشتی مبنی بر خط پایان موفقیت در انتخابی تیم ملی حالا با تزلزل و عقب نشینی روبه‌رو نموده است. به نظر می‌رسد این رویکرد بیانگر ضعف و ناکارآمدی فرایند جاری انتخابی تیم ملی است، اگر چه طبق این فرایند قهرمانان المپیک و جهان الزام به حضور در مسابقات انتخابی شده و به نتیجه مطلوب فدراسیون نرسیده‌اند، اما فدراسیون کشتی با تغییر موضع در قبال ناکامی این قهرمانان در برابر تصمیم کارکشته‌های صاحبنظر که از روز اول مخالف این تصمیم بوده، ناگزیر تسلیم شد تا یک بار دیگر نقش نظرات پیشکسوتان با تجربه کشتی را به ثمر نشانند، بنابراین، این رویکرد نیازمند اصلاح و بازنگری است و الگوپذیری سبکهای گزینشی تیم روسیه در ایران که خود در کشتی صاحب سبک بوده، قطعاً فاقد کاربرد و طرحی ناکام است.